Het doom/death metal genre, waarin het Belgische Marche Funèbre vlekkeloos gesitueerd kan worden, is geen gemakkelijke stijl. Dagelijks verschijnen er ontelbare middelmatige bands die al na 1 CD snel terug de vergetelheid induiken. Marche Funèbre probeert met hun debuut-cd ‘To Drown’ het kaf van het koren te scheiden.
Sinds hun start in 2007 hebben de Mechelaars niet stil gezeten. Na een eerste goed onthaalde EP ‘Norizon’ brengen ze nu hun eerste langspeler ‘To Drown’ uit op Shiver Records.
Zodra het ijs gebroken wordt door de eerste woekerende noten van de intro ‘Into Deadly Marshes’ weet een luisteraar wat op komst is. De melancholische toon, die de 50 minuten durende CD kenmerkt, wordt direct ingezet door de zware tom-drums en de meeslepende, psychedelische gitaarriffs. Dit wordt verdergezet in het eerste echte nummer ‘Valley of Tears’. De sterke kant van Marche Funèbre wordt meteen duidelijk in dit liedje. Het nummer blijft interessant door het wisselende tempo en de diverse riffs, iets waar veel bands in dit genre tekortschieten. Trage en lome partijen worden gecombineerd met versnellingen en groovy stukken. Achter dit alles schuilt een meeslepende, treurige melodie. Spijtig genoeg komt ook de zwakke kant van de groep naar boven. De cleane stem moet duidelijk onderdoen voor de (overigens sterke) grunts en screams. De stem past niet in het geheel en wekt soms zelfs irritatie op in bepaalde stukken. Dit haalt de kwaliteit van de CD omlaag, aangezien hij voornamelijk uit passages met diezelfde zang bestaat. Het derde nummer ‘The Wall That Drowns Me’ is een absoluut hoogtepunt. De sfeer is donker en mysterieus en blijft boeien gedurende de volledige 11 minuten. Dit is weeral voor een groot deel te danken aan de tempoveranderingen. Marche Funèbre komt het beste tot zijn recht bij de snellere stukken gecombineerd met krachtige grunts, en zou bijgevolg een goede death metal band kunnen zijn!
De volgende paar nummers volgen dezelfde lijn, soms wordt een riff iets te lang uitgerekt waardoor het een beetje langdradig wordt, maar meestal wordt dat snel weer goedgemaakt. ‘Of Dreams and Vanity’, het vijfde nummer, is één van de opmerkelijkste, en ook direct het krachtigste nummer van de CD. Het tempo wordt vaak weer wat hoger gelegd en er komen zelfs wat blastbeats voor. Dit is Marche Funèbre op zijn best. ‘The Dark Corner’ begint wat trager, maar barst van droevige melodie, die perfect in de compositie geïntegreerd is. De epische 18 minuten durende afsluiter ‘Lethe’ eindigt de cd met dezelfde onheilspellende toon waarmee hij begonnen is.
Tekstueel gezien brengt Marche Funèbre gedurende de 7 nummers niet veel nieuws onder de zon, maar ze voeren dit goed uit. De teksten gaan over de gebruikelijke thema’s van het genre: de dood, liefde, depressie,.. en ze zijn goed in de muziek verwerkt. Ook de cd-hoes past bij de muziek zonder al te origineel te zijn.
Al bij al heeft Marche Funèbre een goed debuut uitgebracht. De grootste knelpunten zijn de langdradige stukken en de vaak zwakke cleane stem. Als er aan deze twee elementen gewerkt wordt heeft Marche Funèbre zeker het potentieel om een hoogstaande CD uit te brengen. Het wordt dan ook wachten op de opvolger.
