Marche Funèbre, een Belgisch doomcollectief, is met 'Roots of Grief' toe aan volledig album nummer twee. Hun eersteling 'Norizon' had veel belofte, die opvolger 'To Drown' niet altijd kon waarmaken. De vraag is dan natuurlijk of het met 'Roots of Grief' wel raak is.
Op productioneel vlak heeft de groep alvast flinke stappen gezet. Op de betere momenten van het album klinkt het geheel als een klok en weten de gitaren daadwerkelijk een atmosfeer van bedruktheid en 'heaviness' te evoceren, zeker wanneer de combinatie met de gromzang van frontman Arne goed zit. De songs zijn doordachter geconstrueerd en weten net dat tikkeltje meer emotie op te roepen. Toegegeven, zodra een band ook maar lichtjes in de doomhoek zit, komt melancholie en tristesse al snel om de hoek piepen, maar het wordt bij Marche Funèbre nooit pathetisch en dat is een goede zaak. De band heeft daarnaast een paar lekkere headbangriffs (zoals in opener 'These Fevered Days') die – weliswaar aan een trager tempo – het hoofd ontegensprekelijk tot zwaaien aanzetten.
Toch is niet alles mooi, zwart fluweel dat blinkt, want jammer genoeg hapert er ook wat aan het album. Hier en daar zijn er melodielijnen of solo's die iets te aarzelend gespeeld worden. Die onzekerheid haalt wat vaart uit het anders behoorlijk vloeiende karakter. Dat is gelukkig maar een kleinigheidje, het voornaamste heikel punt betreft de cleane zang. Niet alleen heeft Marche Funèbre die deze keer meer gebruikt, maar het wordt daardoor soms pijnlijk duidelijk dat cleane zang echt niet frontman Arne's sterkste punt is. Meer dan eens neigt het geheel naar tenenkrommend vals en dat is erg jammer. Misschien kan de band in de toekomst een aanpak hanteren als The 11th Hour, met een brulkikker voor de grovere passages en een tweede zanger voor de cleane melodieën?
'Roots of Grief' is in wezen een aardige doomplaat van een groep die wel weet hoe ze hun songs moeten construeren. De zwakke punten halen echter bijzonder veel vaart uit het geheel en maken dat dit een bijzonder wisselvallige schijf wordt. Als de groep werkt aan zijn mindere elementen kunnen ze nog met scherp gaan schieten. Nu is het er helaas een stuk naast.
