“Maarten Scherrenburg is nooit de meest woordenrijke songschrijver geweest”, zo opent de voorstellingstekst van het debuut van March. Qua bescheidenheid kan zoiets tellen. Zowel als lid van The Use of Ashes als één van de vier poten van het experimentele postkwartet Mercy Giants weet de man allicht toch wat af van liedjes componeren. Vandaar ook dat Scherrenburg tussen de drukte van zijn overige projecten door tijd heeft gezien een soloalbum op te nemen, eentje waar de intimiteit van een goede songwriter het experiment van instrumentale breeddenkendheid ontmoet.
Het duistere, sobere artwork van deze cd belooft geen rijke muzikale weelde. Dat is maar goed ook, want de luie, akoestische laatavondpop van March is in al zijn soberheid en introvertheid niet echt kleurrijk te noemen. Toch blijken er ontzettend veel grijstinten in deze plaat te schuilen. Ergens tussen singer- songwriterschap, folk en postrock in droomt ‘March’ een eind weg in zijn negen desolate, broze songs. Wie met The Use of Ashes meezeult en zijn werk op het toonaangevende Nederlandse label Tonefloat uitbrengt, is natuurlijk vertrouwd met introverte compositorische pareltjes.
De wapens waarmee Scherrenburg aan de slag gaat, zijn gitaar, piano, orgel, contrabas, vibrafoon en zelfs banjo: instrumenten die afwisselend samensmelten tot een duister, broeierig geheel. Zo is het eindeloos hobbelende ‘Deny Me’ met zijn prachtige cadans op akoestische gitaar een rondtollende mantra waarin de zin “Think about yourself girl” blijft weerklinken.
March houdt van verschillende dimensies. Een achtergrond van wijd meanderende gitaren of orgelpartijen zorgt voor een stemmige, holle sfeer terwijl op de voorgrond liggende, akoestische instrumenten voor melodieuze thema’s zorgen. Schuifelende drumborstels, een traag wandelende bas en de warme klank van akoestische gitaar zorgen voor een ongecompliceerd, slepend basispatroon. In ‘Structures and Layer’ is de puzzel van de verschillende klankelementen vanzelfsprekend iets complexer. Een voorzichtig elektronisch ritme zorgt voor een droog breakbeatpatroon waardoor gitaar en vibrafoon zich slingeren.
Meest opvallend is echter die zweverige, dromerige zang van Maarten Scherrenburg zelf die in alle oprechtheid en zonder krachtig timbre zijn ziel openbaart. Titels als ‘You Know that I Want You’ of ‘When I See You’ geven dan ook blijk van de kwetsbare openheid van dit erg mooie album.
