De Libanese ud-speler en Unesco Artist For Peace Marcel Khalifé wordt gemakshalve snel bestempeld als een virtuoos. Gelet op zijn accurate spel en heldere toon is deze etikettering correct, maar voor vingervlugge hoogstandjes is een luisteraar bij het album 'Taqasim' aan het verkeerde adres. Hier domineert souplesse op technische virtuositeit. De cd biedt muziek op mensenmaat: geen uitbundige of grootse emoties, maar melodische composities met een natuurlijke ritmiek.
Bijzonder fraai daarbij is de exactheid en de vanzelfsprekendheid waarmee Khalifé en zijn bassist Peter Herbert de muziek uitvoeren. De combinatie van hun instrumenten domineert de cd en Herbert slaagt er in de fijnzinnigheid en elegantie van Khalifé te volgen. Bovendien krijgt de bassist de nodige ruimte voor solo's. Maar ook wanneer hij echt begeleidt, is Herberts rol ingrijpender dan het louter zorgen voor basisnoten. Net melodisch genoeg weet hij dat tikkeltje meer te leveren zonder zich op te dringen. De rol van Marcel Khalifé's zoon en percussionist Bachar Khalifé is bescheidener en hij slaagt er niet in een stempel op de sound te drukken. Vooral in de openingstrack lijdt zijn spel met doffe trompercussie aan een gebrek aan verbeelding en beweeglijkheid, waardoor zijn solistische passage een maat voor niks wordt. Wanneer hij overschakelt naar lichtere trommen en ander helder slagwerk wordt zijn inbreng meer verfrissend en zorgt hij voor een eigen kleuraccentje.
'Taqasim' wordt gevuld met drie lange tracks, elk rond de twintig minuten. Deze duur wordt volledig gerechtvaardigd door de opbouw van de nummers. Door het gebruik van verschillende melodieën en tempoveranderingen zit de cd vol met gecontroleerde contrasten. Nu eens drijft de muziek op een lichte basriff, dan domineert een schommelende groove of schrijdt de muziek traag en waardig voort.
Puristen zullen zich mogelijk storen aan de overdubs van Khalifé's ud. Toch klinken die nooit pocherig: wat gespeeld wordt blijft belangrijker dan het technishce trucje. Wanneer ze gebruikt worden om akkoorden volledig te maken, zoals in 'Part One', werkt het stapelen van de ud minder goed. Khalifé kiest op dit moment bovendien expliciet voor westerse harmonieën, wat de spanning wat uit de muziek haalt. Het openingsstuk van de cd is dan ook het minste van de drie. Wanneer later de kaart van de oosterse melodieën getrokken wordt, komt de lichtvoetigheid van Khalifé het best tot uiting. Hierin ligt de grote waarde van 'Taqasim': een plaat die duidelijk maakt dat Khalifé's menselijkheid niet alleen ligt in zijn titel namens Unesco.
Meer over Marcel Khalifé
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
