Gitarist Marc Ribot is niet de man om een zelfde geluid uit te melken. Zijn muzikale output bestrijkt zowat de hele "lichte" en jazzy gitaarwereld. Voor Ceramic Dog spant hij samen met drummer Ches Smith en bassist Shahzad Ismaily, die zich doorgaans in de omgeving van John Zorn, Tom Waits of Secret Chiefs 3 ophouden. Het gevaar voor muzikale eenkennigheid wordt daarmee helemaal in de kiem gesmoord.
Dat het bas-gitaar-drum trio ook aan de slag gaat met elektronica en een Moog synthesizer verrijkt het geluid nog, waardoor 'Party Intellectuals' een extreem gevarieerde plaat wordt: van het rammelende 'Break on Through' – een noisemeditatie op de bekende Doors-klassieker – tot de foute, loungy 70s gezelligheid van 'Todo El Mundo Es Kitsch' waarvan de tekst langs een hele reeks toeristische cliché's passeert, inclusief Manneke Pis. Sonore abstractie domineert in het klankdecor achter de spoken word performance van 'When We Were Young and We Were Freaks' terwijl Ceramic Dog voor 'For Malena' in de huid kruipt van Manu Chao, zij het dan in low-budgetversie waarbij het zuiderse gevoel gekoppeld wordt aan kortgeknipte elektronische geluiden.
Dat humor, ironie en speelsheid een voorname plaats innemen op 'Party Intellectuals' mag duidelijk zijn, maar tevens laat de plaat horen dat het trio de ambitieuze combinatie die te titel verraadt, muzikaal weet te realiseren. De sound die het trio neerzet klinkt bij momenten indrukwekkend, waarbij vooral de drums van Ches Smith energiek en krachtig zijn zonder daarom ook luid te moeten worden. Bovendien is het algemene geluid van de plaat opvallend diep en warm (niet vanzelfsprekend met zo'n stilistische verscheidenheid), demonstreert Ribot zijn flair voor catchy melodieën (ook buiten de "gemakkelijke" stijlen) en laat het trio als geheel horen hoe muzikaal onderlegd ze zijn. Dit gebeurt echter zonder het er vingerdik op te smeren: hier geen grote virtuositeit, maar gevoel voor nuances en een gedetailleerde muzikale ontwikkeling.
Het titelnummer klinkt met de schijnbaar vlotte electrofunk als een potentiële crowd pleaser, al moet die crowd er dan wel de hakkende en stotterende beats en de dissonante speldenprikken bijnemen. Een track als 'When We Were Young and We Were Freaks' (met perfect afgemeten gitaarreverb en uitgebalanceerde gebruik van elektronica) haalt haar kracht dan weer uit gemillimeterde precisie. Ook 'ShSh ShSh' scoort op verfijning en details. Door het ijle en dromerige klanklandschap zweeft een gitaar die de basismelodie steeds varieert en daarbij nu en dan geharmoniseerd wordt door goed gemikte elektronica. Architecturaal doet de groep het doorgaans iets rustiger aan, maar op 'Midost' laten ze even horen dat vormelijke complexiteit voor hen geen probleem vormt. De lange basisriff waarop het nummer deels draait is opgebouwd uit verschillende segmenten die net niet gelijkend zijn, waardoor het verloop hoekig en asymmetrisch aandoet.
Met het afsluitende 'Never Better' brengt het trio een en ander nog eens even samen. Strak homoritmisch samenspel wordt afgewisseld met lichte hoempa, ronkende distortion of latenightshow funk: meer dan knipoogjes naar de cartooneske zapcultuur van John Zorns Naked City, maar dan niet zo hypernerveus. Of de luisteraars dit als een minpunt zal ervaren, valt te betwijfelen: 'Party Intellectuals' heeft tegen dan al duidelijk laten horen welke extremen Ceramic Dog in de vingers heeft.
Meer over Marc Ribot's Ceramic Dog
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
