Marbles is het soloproject van Robert Schneider, de drijvende kracht achter Apples in Stereo. In 1997 brachten zij 'Pyramid Landing and Other Favorites' uit, een album vol viersporencovers van nummers van The Beach Boys. De invloed van Brian Wilson en co is ook op Marbles' debuut 'Expo' duidelijk: het album is opgenomen in dezelfde studio als 'Pet Sounds' en gemixt door de man die tijdens 'Smile', Brian Wilsons recente solo-album, aan de knoppen zat. Jammer genoeg resulteert de fascinatie voor The Beach Boys in niet veel meer dan flauwe elektronische afkooksels van de grote meester.
Dat er gelachen mag worden op 'Expo' is van bij de eerste seconden duidelijk. Opener 'Circuit' begint met flipperkastgeluidjes en drijft voort op een bedje van speelse baslijntjes en elektronische accenten. Daarover drapeert Schneider zijn slepende stem, die dan nog eens diep in de vocoders verscholen zit, wat het zagerige karakter ervan niet echt ten goede komt. Natuurlijk is een prachtstem ook niet iedereen gegeven, maar jammer genoeg compenseert Schneider zijn stemgeluid niet echt met geniale teksten. Want verzen als "Hello sun, thank you for the sunny day, hey hey / Hello sun, thank you for the company, hey hey" (uit 'Hello Sun') blinken niet echt uit in literariteit. En ook de muzikale kwaliteiten van 'Expo' laten te wensen over. Tien songs lang croont Schneider zich een weg door een soms te dikke brij van overdadige en al te frivole elektronica, in reverb gedrenkte gitaren en goedkope drumklanken. Soms klinkt de mix van elektronica en analoge instrumenten ietwat verfrissend, zoals in het titelnummer, dat zo weggelopen lijkt uit een reclamespot voor vroege Casio-synthesizers. Maar Schneider heeft de neiging zijn nummers steevast van iets te veel lagen te voorzien, waardoor de luisteraar vaak door het bos de bomen niet meer ziet. Zo begint 'Jewel of India' vrij mooi, met ingetogen fagotklanken en een licht tragische ondertoon, maar door de pompeuze harpklanken en het dramatische arrangement gaat het al snel overdreven kitscherig klinken. Dat de man in die berg klanken wel goed het hardere, snellere werk afwisselt met ingetogen, trage nummers is daarbij niet meer dan een lichtpuntje.
Inhoudsloze teksten, een kakofonie aan speelse elektronica en bombastische instrumenten, en een stem die nauwelijks tot uiting komt, het zijn drie redenen waarom 'Expo' geen geslaagde plaat kan worden genoemd. Ten tijde van Duran Duran en consorten was dit misschien een leuk idee, maar 20 jaar later zit niemand hier nog op te wachten.
Meer over Marbles
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
