Naast de hoes van 'For Demolition of a Spiritual Framework' valt moeilijk te kijken. De twee krijgshaftige standbeelden steken fel af tegen een psychedelisch gekleurde achtergrond waarin het roze niet geschuwd wordt. Zo worden twee clichébeelden van de Japanse cultuur samen gezet: het oeroude, traditionele en het kitscherig-moderne. Muzikaal speelt het Japanse Marble Sheep ook met stereotiepen, meerbepaald met rock uit de jaren '60 en '70. Verder dan dat "spelen" komen ze echter niet. Nergens wordt er iets uitvergroot tot een parodie, er ontstaan geen contrastrijke collages en nooit worden de clichés uitgewerkt tot iets dat meer is dan een cliché.
Uit hardrockmiddens komen de loeiende gitaarsolo's en vettige distortion die soms aardig de noisekant gaan opzoeken. Punk uit de jaren '70 komt naar voor wanneer de nummers gekleurd worden door een platte afterbeat van de drum, clichériffs in de gitaren, pretentie- en inspiratieloze strofe-refreinstructuren en de ruwe zangstem van Ken Matsutani (wiens Engels even onverstaanbaar is als zijn Japans). Dit effect wordt nog versterkt door de doffe geluidskwaliteit. Mogelijk zou dit moeten bijdragen tot het "authentieke" van de opnames, maar het demonstreert vooral het gebrek aan muzikale verbeelding en ambitie, ook in de langere nummers.
'The Drop' en 'Rain' klokken beiden boven de 10 minuten af, maar elke spanningsboog ontbreekt om deze tijdspanne te rechtvaardigen. Mogelijk is 'Rain' eventueel nog interessant voor gitaristen, met het muzikale gevecht tussen twee sologitaren waarin weer de grens tussen hardrock en noise opgezocht wordt. Wanneer alles iets zachter wordt, de gitaarklank wat meer gaat blinken, de gitaarpartijen door elkaar gaan lopen en er echo op de stem geplaatst wordt, krijgt het nummer iets psychedelisch. Echt boeiend wordt de psychedelica echter nooit, ook niet in het afsluitende 'Just Going Around in Circles'. In het geluidsmuurtje waaruit deze track bestaat mag dan geregeld iets verschuiven, echt essentieel is het allemaal niet.
Totaal anders zijn 'The Night of the Shooting Star' en 'Perfect Island', helaas alleen op het gebied van de klank, niet wat intrinsiek niveau betreft. De akoestische gitaarakkoorden en de zachte, kortademige zang doen vaag aan Lambchop denken. De verfijning die deze band in haar nummers weet te leggen is hier echter afwezig. De bijkomende, ruwere gitaarpartij zorgt dan wel voor verandering, maar nog niet voor boeiende muziek, laat staan kippenvel.
Meer over Marble Sheep
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
