De broers Serge en Dave Bielanko doen erg hun best om gehoord te worden: Met hun steeds van bezetting wisselende band Marah zijn ze bijna onophoudelijk aan het toeren en 'If You Didn't Laugh, You'd Cry' is ondertussen al hun vijfde album. Toch krijgen ze nog altijd maar weinig aandacht. Nochtans hebben ze een geluid dat velen kan aanspreken, zonder daardoor karakterloos te zijn. Marah brengt compromisloze rock'n'roll met een stevige scheut country en het rauwe van garagerock.
'If You Didn't Laugh, You'd Cry' opent – oh ironie – met 'The Closer', een recht-voor-zijn-raap rock'n'rollnummer dat meteen doet denken aan wegrestaurants en nachtclubs vol van alcohol doordrenkte truckers. Het nummer heeft een aangenaam livesfeertje en swingt lekker door, zoals rock'n'roll dat behoort te doen. 'Fatboy' gaat er op dezelfde manier tegenaan, en ook 'The Hustle' begint als eerlijke oldschool rock, maar eindigt verrassend genoeg in strakke gitaardisco. In die laatste song valt op hoe hard de vocale partijen soms aan Elvis Costello doen denken: de stem van Serge Bielanko lijkt sowieso al wat op die van hem, en Marah gebruikt ook regelmatig vergelijkbare arrangementen voor de backing vocals (dat laatste hoor je vooral in 'Poor People'). Naast het hardere werk toont Marah ook een zachtere en meer countrygerichte kant. De banjo en de slidegitaar worden niet gemeden en dragen bij tot een gezellige oer-Amerikaanse klank. 'The Dishwasher's Dreams' is een schurend americananummer met een iets te slordige mondharmonica, maar wel al de sfeer die deze muziek nodig heeft. Het westerngehalte wordt nog opgedreven in het leuke 'Sooner or Later', waarin zelfs rasecht lepelgeklop voorkomt. Het album bevat ook een paar ballads, waaronder het prachtige 'So What if We're Outta Tune (w/ the Rest of the World)'. Een hemels achtergrondkoortje, een beklijvend eerlijke productie en een op het perfecte moment invallende ritmesectie zorgen voor oprijzend nekhaar en rugrillingen.
Dit album combineert diversiteit met een duidelijke lijn en traditie met een eigen stem, en verdient daardoor meer dan het beperkte publiek dat Marah nu aanspreekt. De eenvoudige productie laat een hoog livegehalte zien, wat het album alleen maar intenser maakt. Ideaal voor een lange autorit over stoffige highways, op weg naar een afspraak met melancholie en bier.
Meer over Marah
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
