De jonge rockers Dave en Serge Bielanko zijn begaan met het straatleven in Philadelphia. Na enkele stapjes richting britpop en rootsrock wenden de jongens zich opnieuw tot oprechte rocksongs om in '20.000 Streets under the Sky' het maatschappelijke leven te bezingen. Hoewel daarbij tekstueel niet altijd de mooiste kanten van de maatschappij naar voren komen en dit schijfje somberheid uitstraalt, doet Marah dat op een aanvankelijk muzikaal intrigerende, enigszins opgewekte manier. Helaas is het straatleven niet altijd even boeiend, zo blijkt ...
Erg medelevend schrijft en zingt zanger Dave over de alledaagse personages die zijn nummers bewonen. 'Bejubelt' zelfs, want Marah maakt vrolijke muziek die op een eigenzinnige manier de schaduwzijde van de straat (de goot dus) in de verf zet. Schilderachtige teksten en beelden over het jachtige nachtleven, drugs, geweld, liefdesdrama's, ... geven een mooie visie op het stadsleven. Helaas is de rijke muzikale omkadering voor deze weelderige beeldspraak niet geheel overtuigend. Vrolijke poprock met (dwars) fluitgedwarrel, belletjes en solo's op de mondharmonica komt aanvankelijk nogal folkachtig over, maar verzandt meestal in epische en rommelige muziek. Aan rijk afwisselende nummers met gewaagde arrangementen zal het niet liggen. De flower power achtergrondkoortjes, het levendige handgeklap en de door elkaar vloeiende, strak gespeelde partijen verhullend de basis van de Marah nummers in een nogal ondoorzichtig klanktapijt. Het leven op straat is duidelijk nogal rumoerig. Dat blijkt uit het niet opgesmukte, akoestische 'Sure Thing'. Door deze muzikale overdaad begint de cd na enige tijd helaas wel wat té druk te worden. Verder maakt Dave het zichzelf met zijn hoge keelstem niet altijd even makkelijk bij de stevigere rockpartijen. Dat enigszins geforceerde karakter werkt, mede door een nogal eentonige stemklank, vrij storend. Een slow als 'Soda' die vooral steunt op zang valt daardoor zwaar door de mand. Toch heeft deze plaat enkele heel leuke verrassingen in petto. 'Pizzeria' is een leuke hoempapa over de snackbar om de hoek en doet dienst als a capella intermezzo. Het mooiste voorbeeld van het uitgebalanceerde kunnen van Marah is allicht het gevatte 'Going thru the Motions': een fijne basis, erg gevatte zanglijnen, een opgewekt gevoel vertolkt door een zachtaardige snaarspel, aangename, charismatische knipogen naar The Stones en Bruce Springsteen (met wie op hun vorige plaat reeds een nummer werd ingeblikt) en afwisseling zoals enkel Marah die weet op te hoesten.
Deze plaat gaat op en neer. Hoogtes en laagtes wisselen mekaar af en staan op deze manier allicht representatief voor het leven in de straten van Philladelphia. Mits een iets compactere, meer zorgvuldige songkeuze zou dit duo ook hier wel eens hoge toppen kunnen scoren. Op naar de volgende plaat dus!
Meer over Marah
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
