Hoewel communautaire kwesties in het Belgische jazzmilieu niet zo’n grote rol spelen als op veel andere domeinen, concentreren de twee belangrijkste jazzlabels van het land zich toch min of meer op hun eigen taalgemeenschap. Het W.E.R.F.-label is er vooral voor de Vlamingen terwijl Franstaligen vaker onderdak vinden bij Igloo Records. Zo verschenen van de Waalse saxofonist Manuel Hermia nagenoeg alle cd’s bij Igloo. Ook zijn nieuwste plaat, ‘Long Tales and Short Stories’ waarop hij te horen is met een gloednieuw trio.
De drieënveertigjarige Hermia beperkt zich in zijn muzikale activiteiten niet tot de jazz. Hij is betrokken bij de meest uiteenlopende projecten gaande van traditionele muziek uit alle continenten over fusion tot het occasionele optreden in de band van een popartiest. Zijn reputatie steunt echter vooral op zijn werk als jazzsaxofonist en –fluitist. Binnen deze context ontwikkelde hij zelfs een eigen muzikaal en filosofisch concept waarin hij de ruimte tussen Indische raga en jazz exploreert. Rajazz noemt hij het zelf en de gelijknamige plaat met zijn kwartet uit 2006 was daar een mooi voorbeeld van.
Deze cross-over – de saxofonist geeft hierover tekst en uitleg op zijn website - is ook nu her en der vertegenwoordigd maar op ‘Long Tales and Short Stories’ gebeurt dit in triobezetting. Voor dit project viel Hermia’s keuze op een zuiders getinte ritmesectie met de Italiaanse contrabassist Manolo Cabras en de Portugese drummer João Lobo, twee musici die in Nederland studeerden maar ondertussen al geruime tijd in ons land verblijven. Zo maakt Cabras al jaren deel uit van het Ben Sluijs Quartet (en diens kwintet The Unplayables) en is Lobo bijna dagelijks op een Belgisch podium te zien. De Italiaans-Portugese combinatie is een waar schot in de roos, niet toevallig in die stukken waar ze zich wat vrijheid kunnen veroorloven zoals ‘Deedop’ en ‘Rajazz#1’.
Op de zestien tracks klinkt het trio geen twee keer hetzelfde. Dat heeft zeker niet alleen te maken met het feit dat Hermia afwisselt tussen verschillende saxofoons en fluiten (waaronder de Indische bansuri). Er worden namelijk steeds andere combinaties uitgeprobeerd, bijvoorbeeld doordat de musici zich concentreren op een bepaald register of effect van een instrument. Ook het gebruik van een ostinate (steeds herhaalde) baspartij zoals in ‘The Color Under the Skin’ is daarvan een voorbeeld. Het trio doet hier, dankzij die basfiguur, wel eens denken aan ‘Olé Coltrane’ van de grootmeester zelve, inclusief het soms oosters aandoende saxofoonspel.
De plaat bestaat in principe uit twee soorten composities. De stukken van Hermia kennen een duidelijke structuur en worden meestal ook lang en breed uitgewerkt. Daarnaast zijn er nog een hoop kortere en vrijere tracks, steevast geschreven door het duo Hermia-Cabras, waarvan vorm en verloop pas tijdens de uitvoering vast lijken komen te liggen. Een zekere vorm van democratie lijkt hier steeds aanwezig maar dat zorgt niet zozeer voor een compromis waarin de individuele leden zich allemaal kunnen vinden. Het is eerder een constructieve en creatieve dialoog waarin iedereen zijn zegje doet.
Die stukken contrasteren dus nogal met tracks als ‘Illegal Mess’ en ‘Crazy Motherfucker’ welke door de groepsleider alleen werden geschreven. Afgelijnde ritmische patronen en strakke refreinen of thema’s delen hier de lakens uit. Jammer genoeg klinkt de groep als geheel zo wat minder interessant, maar Manuel Hermia lijkt als solist in deze context wel volledig open te bloeien. Hier lijkt de saxofonist overigens een man van flitsen te zijn die met onverwachte uithalen door merg en been gaat om dan als een volbloed guerrilla weer naar zijn schuilplaats te verdwijnen.
Afwisseling genoeg dus op dit mooie schijfje van het Manuel Hermia Trio dat mede dankzij een fantastische ritmesectie regelmatig voor spektakel zorgt. ‘Long Tales and Short Stories’ is een plaatje zoals er niet veel worden gemaakt in dit land. Eigenwijs, gedurfd en bovendien ook geslaagd.
