In medische encyclopedieën is er niets over terug te vinden, maar er lopen mensen rond die in stilte nog altijd pubers zijn. Van acne hebben ze al jaren geen last meer, doch met de heersende normen blijven ze het fundamenteel oneens. De groep die contrabassist Manolo Cabras samenbracht voor een opname bij het Gentse El Negocito-label, bundelt dergelijke geesten die zich radicaal blijven afzetten tegen evidenties in het muzikale leven dat ze leiden. Lynn Cassiers is niet zomaar de sympathieke en frêle zangeres waarvoor men haar zou kunnen aanzien, ze is veel meer. Cassiers betovert, hypnotiseert en beklemt met haar minutieuze vocalen die van een psychologisch vernuft getuigen waar menig collega een puntje aan kan zuigen. Riccardo Luppi rijt het repertoire graag van binnenuit open en Oriol Roca op drums weigert een vloeiend beekje te zijn waarop zijn kompanen zorgeloos kunnen dobberen. De piano en keyboards van Matteo Carrus verlopen net als de percussie in horten en stoten: van top naar dal, van bevestiging naar ontkenning, voortdurend het spanningsveld onderhoudend en verleggend naar een nog niet ontgonnen terrein.
Zijn titel heeft dit album hoe dan ook niet gestolen. 'I wouldn't be sure' is wat de muzikanten voortdurend naar elkaar communiceren: simpelweg op zijn of haar pootjes terecht komen is immers een gegeven waar geen van de kwintetleden in geïnteresseerd is. Elk nummer opnieuw is een aftasten van het duister: beginnend bij een tabula rasa en langzaam maar zeker getekend worden door de commentaren waar de instrumentalisten hun makkers van voorzien. Vooral in de langere nummers, waarin de tijd wordt genomen om solistisch materiaal als het ware te laten bevruchten door het collectief, is de zoektocht beklijvend om volgen. Precies omdat er geen sleutel bestaat tot het sprookjesbos van Manolo Cabras & Basic Borg, is het een woud waarin het fijn verdwalen is: voor even valt het begrippenkader bestaande uit "juist" versus "fout" weg – waarom zou immers niet elke wending gepermitteerd zijn?
Waar het op 'I wouldn't be sure' om gaat, is de poëzie van de vrijheid. Wanneer star harmonisch denken en het structureel opbouwen van composities even worden opzij gezet, ontstaat de mogelijkheid om terug vanuit de intuïtie stem, elektronica en akoestische instrumenten naar elkaar toe te bewegen. Stilte en kreten die onbeantwoord blijven zijn de witregels van het gedicht dat dit album is: plaatsen waarop het aan de luisteraar is om het plaatje te vervolledigen of een moment op adem te komen. Natuurlijk is het speuren naar het onvindbare een opdracht die moet stranden waar hij ook begonnen is: dit album bereikt dan ook geen illuminerend slot. Deze vijf ontketende breinen begrijpen echter dat het onderweg zijn de ziel van de ervaring is. Een mooier eerbetoon aan de libertijnse basisprincipes van de jazz lijkt moeilijk denkbaar.
