De Manic Street Preachers bestaan vijftien jaar, missen een gitarist, zijn nooit helemaal doorgebroken buiten het Verenigd Koninkrijk en zitten met 'Lifeblood' aan hun zevende studioalbum. De titel kan gezien worden als een verwijzing naar wat de Manics vijftien jaar heeft beziggehouden of als een teken dat ze nog niet doodgebloed zijn.
De feiten ondersteunen vooral de eerste interpretatie. 'Lifeblood' teert op heimwee naar het verleden. De titel van het eerste nummer steekt dat niet onder stoelen of banken. '1985' haalt de jaren '80 schaamteloos boven, inclusief synthesizers en U2-achtig bombast. Ook inhoudelijk mag het decennium nog eens de revue passeren met 'The Love of Richard Nixon' ('People forget China and your war on cancer / Yeah they all betrayed you / Yeah and your country too'). Als bij deze eerste twee nummers nog eens nummer drie en single 'Empty Souls' wordt gevoegd, is het beste gepasseerd. Daarna komen nog negen songs die enkel een technische evolutie vertonen t.o.v. eerdere Manics-albums. De gitaren klinken net iets psychedelischer en het stembereik van Nicky Wire is wat breder geworden. Ook met de verfijnde arrangementen is niets mis. Toch klinken de tracks door een zware productie zeer gladjes en kunnen ze niet overtuigen: daarvoor missen ze kracht en inspiratie. Die combinatie gaat snel vervelen, net als de teksten van Wire, waarvan het intellectualisme blijft afdruipen. 'Build bridges and not roads / Make love make hate make war / A soul in pain has no image to reclaim' in 'Empty Souls' of gewoon met 'Conquer yourself rather than the world' Descartes citeren in het tekstboekje geeft genoeg bewijs.
De tijd dat de Manic Street Preachers oerdegelijke rock maakten, lijkt voorbij. 'Lifeblood' kan geen alternatief bieden en daarmee komt ook het bestaansrecht van de Manics op de helling te staan.
Meer over Manic Street Preachers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
