Mammoth Mammoth komt uit Australië en zoals de traditie het wil, zijn de metalbands die van daar afkomstig zijn net dat beetje ruwer dan in de rest van de wereld. Hoe dat komt is een raadsel, maar wie lak heeft aan afgeborstelde producties en een gelikte gitaarsound, kan bij deze jongens terecht. Mammoth Mammoth speelt een opgevoerde versie van stonerrock met wat sludge er doorheen, met een behoorlijke adrenalinerush tot gevolg. Hoofd naar voren en rammen? Precies.
Dat Mammoth Mammoth niet de meest vernieuwende act van zijn generatie of genre zal blijken, is bijna een evidentie, maar dat doet er ook geen bal toe wanneer de muziek flink vooruit gaat. Dit is – zoals de titel reeds aangeeft – het derde album van de band, maar omdat Mammoth Mammoth hier nog niet meteen de status van bekendheid geniet, heeft Napalm bij de zeven nummers nog een vijftal bonustracks gegooid. Handig als eerste kennismaking! Het titelnummer mag de dans aftrappen en doet dat in stijl: een opzwepend setje riffs, een logge edoch pompende ritmesectie en een zanger die zijn best doet om de almachtige Lemmy van Motörhead te benaderen qua schreeuw. Klinkt bekend in de oren? Jazeker, maar dat neemt niet weg dat Mammoth Mammoth flink wat spelplezier aan de dag legt en daardoor tovert dit album een glimlach op het gelaat van mensen die houden van smerige rock.
Dat ruwe randje is dan ook het beste dat de heren bewaren: de rauwere sound past netjes bij dit soort rock en de muziekgoden verhoeden dat deze jongens ooit hun klank zouden laten polijsten, want dan zijn ze meteen hun enthousiasme en overredingskracht kwijt. Ook 'Bare Bones' of 'I Want It Too' zijn lekker rammelende potten rock van het onzuiverste soort. Het is dit soort muziek dat mensen aanzet om als een volleerde idioot luchtgitaar te gaan spelen voor de spiegel: redelijk voorspelbaar, maar toch altijd lekker.
