Het is drummen bij de Waalse band Major Deluxe: op een muzikant meer of minder wordt op 'Skyline Society' niet gekeken. De loonslijsten voor de nummers variëren dan ook van negen tot achttien namen. Met naast de traditionele rockbezetting ook blazers (trompet, fluit, (bas)klarinet en sax), strijkers, piano, orgel en allerlei andere keyboards, elektronica, samples en een clubje backing vocals heeft de band alles in huis om een stevige symfonische of een warm georkestreerde plaat te maken. Met een keuze voor die laatste optie knoopt de band aan bij de traditie van Lambchop, Air en de orkestrale Motorpsycho. Alle goede bedoelingen ten spijt slaagt de band er niet in om het niveau van deze referenties te halen. En zoals bij menige andere Franstalige band is de uitspraak van het Engels bij Major Deluxe eerder bedenkelijk te noemen.
Het geluid op deze cd is overwegend zacht en omfloerst, met arrangementen die aandikken en uitdunnen waarbij afwisselend geflirt wordt met kitsch, lounge, psychedelica en country. Hoewel sommige songs best catchy kantjes hebben, werkt die fijne stijlcombinatie niet altijd. Vooral in sommige arrangementen zakken de nummers wat weg. Instrumentale solo's zijn – hoewel eerder zeldzaam – steeds weinig zeggend en naar het einde toe kabbelen de songs nogal eens verder zonder nog iets aan te dragen. Instrumenten en geluiden komen op en duiken weer weg als in een vlechtwerkje waarbij datgene dat afgebeeld moet worden niet meer herkenbaar is. Het zijn dan ook die nummers die vaak te lang zijn. Bij de blazers krijgen fluit en trompet een eerder melodische functie, maar ze geraken niet ingewerkt in het totaalgeluid. Bovendien is de toon van de trompettist eerder beperkt waardoor het effect ontstaat van een band die wil experimenteren met blazers omwille van de blazers.
Mogelijk had het engageren van een onafhankelijke producer – 'Skyline Society' is door de band zelf geproducet – hier wat problemen kunnen voorkomen. Want dat Major Deluxe aardig wat potentieel herbergt, kan gemakkelijk op de plaat gehoord worden. Zo laat de band zich niet vangen aan vlotte cliché's. '(Jumpin' Over) The Fence' wordt gedragen door een bizar akkoordenschema, waarbij de samenklanken die bas en orgel genereren de muziek nog verder vervreemden zonder expliciet dissonant te worden. Wanneer de groep even mierzoete pop maakt, doen ze dat in 'Goodbye' onder een arrangement waarin elektronica en keyboards het woord voeren. Wanneer ze iets traditioneler en overzichtelijker songmateriaal gebruiken, weten ze dat in 'Meanwhile' mooi naar hun hand te zetten. De zwevende keyboards roepen in het begin de droomwereld van Air op, maar op het einde lopen de verschillende blazers, strijkers, flipperelektronica en een gesamplede operastem weer door elkaar. Alleen mag het geluid nu grootser zijn, waardoor deze wirwar heerlijke proporties aan kan nemen. Ook het, voor deze cd, korte 'Satellites Life' loont de moeite. Onder de borrelende elektronica rolt een lekker traditionele song, waarbij de afwisseling tussen de stemmen van Sébastien Carbonelle en Chantal Acda en het lichtjes pompende refreintje de song een eigen kleur geven.
Meer over Major Deluxe
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
