Dit kwartet rond saxofonist Tom Mahieu en pianist Dominique Vantomme nam voor 'Walk into the Skyline' ruim de tijd, want het is alweer vijf jaar geleden dat hun vorige album 'Whatever' verscheen. Van de toenmalige line-up is bassist Christophe Devisscher er intussen niet meer bij, hij werd vervangen door de in België alomtegenwoordige Werner Lauscher. Drummer Geert Roelofs is wel nog steeds van de partij en vervolledigt dit kwartet, dat zich overwegend specialiseert in moderne, licht verteerbare jazz.
Met uitzondering van 'Here's to Life' brengt het kwartet uitsluitend eigen composities, waarvan het grootste deel afkomstig is van Dominique Vantomme. Dat blijkt meer dan eens een terechte keuze, want met stukken als het soulvolle 'Free Your Mind' en vooral het opgewekte 'Code of the Blues Hippo' worden veel punten gescoord. De up-tempo swing die Roelofs hier met zijn snaredrum weet op te wekken is om van te likkebaarden. Maar eigenlijk is iedereen in dit stuk op zijn best, want met de speelse staccato frasen van Mahieu, de bluesy solo van Vantomme en de hobbelende, als ruggengraat fungerende contrabas van Lauscher bereikt de groep hier een opvallende complementariteit. Ook in de ballad 'Here's to Life' maakt het viertal een goeie beurt en is het vooral Tom Mahieu die zich met zijn volle sound van de rest onderscheidt.
Het Mahieu-Vantomme Quartet wil zich duidelijk van zijn meest veelzijdige kant laten zien op 'Walk into the Skyline' en dat heeft soms tot gevolg dat de plaat wat in elkaar zakt. 'Berlin' en het luchtige 'Ithaca' slagen er nauwelijks in om de aandacht vast te houden. 'Berlin' is op zich al een vreemde keuze, want het lijkt wel een klein fragment dat uit een groter geheel werd geknipt. De track begint midden in een drumsolo, waarna ook piano en contrabas van zich laten horen. Hoewel het Vantomme siert dat hij koppig op zijn manier de toetsen blijft beroeren (met vooral veel rubato-spel) komt hij hier zelden goed uit de verf. Wie zich telkens wel staande weet te houden is drummer Roelofs. In het te lang uitgesponnen 'Pubic Happiness', zorgt hij steeds voor creatieve impulsen die zijn medemuzikanten wel lijken wakker te schudden, zoals een plotse roffel op de toms. Het hoogtepunt van het album, 'Code of the Blues Hippo', leeft ook vooral dankzij zijn enthousiast geklets op de snaredrum.
De groepscompositie (of is het groepsimprovisatie?) 'Beyond Explicit' kent meer dan één sterk moment, maar staat ook weer wat gewrongen tussen twee trage, sentimentele stukken. De eigen ballads lijken dan ook niet echt een specialiteit van dit kwartet, terwijl het up-tempo materiaal meestal wel weet te beroeren. 'Walk into the Skyline' is bijgevolg een wisselvallige plaat van het Mahieu-Vantomme Quartet, terwijl men stilletjes toch wat meer had verwacht van een tweede album in vijf jaar tijd.
Meer over Mahieu-Vantomme Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
