Meteen opvallend aan het vijfkoppige Mahavatar is zijn internationale gezelschap: gitariste Karla Williams is Jamaicaans en bassist Szymon Maria Rapacz is van Poolse afkomst, terwijl zangeres Lizza Hayson, drummer Eran Asias en gitarist Shahar Mintz uit Israël komen. Ook de muziek van dit kwintet schuwt de cross-over niet: de leden hebben ervaring met zowel blues als reggae en mixen plooibare thrash metal met grunge en hardrock op deze 'From the Sun, the Rain, the Wind, the Soil'. Vooral door een frontvrouw geleide metalcombo's als Arch Enemy en Lacuna Coil zijn duidelijke invloeden, maar hier en daar zijn er ook aangename hints naar Soundgarden en Jane's Addiction merkbaar. Of dat nu ook steeds voor een succesformule zorgt, is uiteraard een even relevante vraag.
Mahavatar presenteert met dit album een zeer dubbelzinnig geheel: de muziek is niet vernieuwend, maar zit wel vrij snor op alle vlakken. Strakke drums, een ratelende bas en erg mooi afgewisselde oosterse gitaarsolo's zorgen ervoor dat geen enkel nummer echt onder de pijngrens valt. Het is echter de stem van zangeres Lizza die lang niet altijd overtuigend klinkt: haar cleane zang kan er gerust mee door, maar haar grunts en screams hebben net niet het nodige pit om de luisteraar een muilpeer te verkopen. Het gebeurt dan ook vaak dat Mahavatar net daardoor bij momenten als een middelmatige rockact klinkt: de zagerige achtergrondzang in 'Raw' verzwakt alles, van 'The Prophecy' kan enkel de melodische staart echt overtuigen en de misplaatst plotse overgangen tussen doom en thrash metal in 'Psychos' missen elke vorm van opbouw. De single 'Cult' zit goed in elkaar en bevat enkele leuke synths, maar het refrein is zonder meer zwakjes; ook de mengeling van power metal en potige rock in 'By the Numbers' is een al iets te vaak toegepast trucje.
Toch kunnen goede muzikanten wonderen doen: de laatste nummers van dit album maken namelijk heel wat goed. 'Open Your Minds' is opgebouwd rond erg memorabele riffs, strakke ritmiek en een toffe – hoewel ietwat raar geplaatste – outro van tribalpercussie. Ook de basmelodie in 'Deep Cobble' is leuk, maar de twee sterkste nummers heeft Mahavatar netjes op het einde geplaatst. De ritmesectie neemt een enorme vaart in het zeer oosters klinkende 'Anger' en in de epische afsluiter 'The Time Has Come' valt alles plots perfect op zijn plaats: Opeth-getinte melodische strofes, een dijk van een refrein en een verrassende bassolo wisselen elkaar mooi af, terwijl zelfs Haysons Israëlische zangpartij eventjes geweldig klinkt. De elementen zijn er dus wel, maar de formule zelf is niet altijd even vakkundig uitgekiend.
Mahavatar bewijst zeker wat in zijn mars te hebben, maar in het algemeen heerst er nog een gebrek aan eigen stijl op 'From the Sun, the Rain, the Wind, the Soil'. Haysons gewone zangstem klinkt alleszins stukken beter dan haar zware strot, die bij momenten erg geforceerd lijkt. Verder zijn lang niet alle nummers even sterk en mag Mahavatar gerust meer gebruik maken van zijn sterkste capaciteit: harmonische gitaarsolo's. Nu blijft de groep soms nog ter plaatse trappelen, waardoor deze uitgave net op niet veel meer uitdraait dan een doorsnee metalplaatje.
Meer over Mahavatar
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
