Het oerdegelijke rockgezelschap Magnum gaat al een eeuwigheid mee. Nu goed, zolang meester-gitarist Tony Clarkin en zanger Bob Catley in goede doen blijven, en de gezondheid het toelaat, is er geen enkele reden om anders te willen. Sinds de band met het sterke 'Brand New Morning' weer bij elkaar is, blijkt dat de Magnum-mobiel loopt als een trein, en blijven de heren puike albums uitbrengen. Daar mag 'The Visitation' zonder enige twijfel ook bij gerekend worden.
Magnum is in het huidige muzikale klimaat een buitenbeentje geworden. De heren moeten het niet hebben van razernij of agressie, springen uiterst bedachtzaam om met flitsende techniek en laten vooral de song als geheel spreken. Deze progressieve en melodieuze rock is van een danig niveau dat zelfs een dove kwartel kan horen dat dit succulente rocksongs zijn met oog en oor voor aanstekelijke melodieën.
'Black Skies' is een lekkere opener, een heerlijke hard rockgetinte stamper met een Catley in vorm. De frontman beschikt nog altijd over een klok van een stem, die met licht rokerige inslag erg poëtische teksten debiteert. Ook 'Doors to Nowhere' heeft lekkere hespen van gitaarriffs, waarbij eens te meer duidelijk wordt dat gitarist Clarkin liever minder noten speelt dan elke song vol te proppen, maar wel dat elke aangeslagen noot perfect op zijn plaats zit. Het mag iets mystieker bij het titelnummer, dat eerder drijft op een zweverig keyboardpatroon, evenals het bevreemdende edoch pakkende rustpunt 'Mother Nature's Final Dance'.
Variatie is troef bij Magnum, en naast de klassieke stampende rocksongs is er ruimte gelaten voor introspectieve ballades, die echter nooit verzanden in cliché zoetsappigheid, wat op zich al een hele prestatie is. De solo's van Clarkin zijn – evenals zijn riffwerk – sober en vaak bluesgeoriënteerd, maar opnieuw zonder een noot te veel te spelen. Precies dat maakt dit album zo sterk: het besef dat schrijven schrappen is en dat de heren alweer kozen voor effectieve soberheid. De songs krijgen dan wel een aangenaam keyboardtapijt mee dat de gaatjes dicht, maar het geheel vloeit zo natuurlijk voort dat het album voorbij is zonder dat het opvalt.
Het is bijzonder sterk om te horen dat de krasse knarren van Magnum er opnieuw in geslaagd zijn om een pakkend en gewoonweg mooie plaat te maken, die inwerkt op het gevoel. Voor de metalminnende massa is dit vast te zacht, maar voor wie een zwak heeft voor mooi opgebouwde liedjes met het hart op de juiste plaats, is 'The Visitation' een heerlijke openbaring.
