Het lijkt wel alsof vooral de 'oudjes' zich de laatste tijd flink laten gaan wat het uitbrengen van platen betreft. Magnum is oer-Brits en gaat ook alweer mee sinds de jaren zeventig, in het zog van bands als Judas Priest. Magnum is echter meer een rockband met blues en popinvloeden dan een metalband.
Een mens zou het echter meteen vergeten bij de titeltrack die het plaatje mag openen. Net zoals op 'Unbreakable' van Scorpions koos Magnum ervoor om het hardste nummer meteen vooraan te zetten en met een loeier in te zetten. De betonnen gitaarriffs van Tony Clarkin gecombineerd met de uitmuntende stem van Bob Catley maken dit nummer een heuse rock-anthem. Maar daarna wordt pas duidelijk waar Magnum eerder voor staat: het tempo zakt wat en er komen steeds meer pianodeuntjes de kop opsteken. De grootste kanttekening bij die piano is dat ze net iets te vaak wordt bovengehaald en regelmatig de vaart wat uit de nummers haalt. Mocht de stem van Hobbit Catley (hij is klein en heeft harige voeten) de band niet overeind houden zouden ze snel wegzakken in een moeras van eenheidsworst uit vervlogen tijden. 'We All Run' of 'Immigrant Song' doen het niveau fluks stijgen door meer opzwepende gitaarpartijen, maar over de grote lijn is 'Brand New Morning' net te rustig om veel indruk te maken. Dat doet weinig af aan de kwaliteit van het album, maar echt wild wordt een mens hier niet van. Er had best wat meer schwung in mogen zitten.
'Brand New Morning' is, alles bij elkaar geteld, een bijzonder degelijke plaat van een stel geroutineerde muzikanten. Toch is er de kanttekening dat dit toch iets te gedateerd klinkt om nog veel indruk te maken op de jonge garde. Oude honden zullen misschien meer kunnen smullen van deze nieuwe Magnum.
Meer over Magnum
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
