Wie op zoek is naar een tegengif voor de aanstormende kerstfeer kan met een gerust hart aankloppen bij 'D is Done', het tweede album van het Gentse duo Madensuyu. Direct, naakt, soms duister, maar bovenal compromisloos maakt deze plaat brandhout van alles wat rood-witte mutsen, fikkerende kerstverlichting en jinglende bells te maken heeft.
De kracht van de plaat zit in de soberheid. Het grootste gedeelte van de muziek is opgetrokken uit louter gitaar en drums in een franjeloze, maar tegelijkertijd uitgekiende productie: soms lo-fi, maar elke keer goed gemikt waardoor de plaat bulkt van de kracht. Drammende gitaren in regelmatige ritmes laten echo's horen van oude new wave en zouden bij mindere goden voor monotone songs zorgen, maar daar weten Stijn Ylode De Gezelle, PJ Vervondel en producer Peter Vermeersch wel weg mee. De arrangementen waarin de songs geplaatst worden zijn nooit exuberant, maar des te meer uitgebalanceerd. In de beperking wordt de meester hoorbaar, waarbij het soms lijkt alsof van bepaalde nummers alleen een ruwbouw wordt opgetrokken.
De secure behandeling van melodie, harmonie, vorm en ritmische patronen zorgen er voor dat de plaat ver de op de loer liggende coolness overstijgt. Madensuyu is veel meer dan de soundtrack bij de juiste jeansbroekjes en dito pantoffeltjes. Getuige daarvan de onvoorspelbare veranderingen in de melodie en de harmonie van 'Write or Wrong' waarbij geen afgebakende structuur gerespecteerd wordt: het lijkt alsof de gitaarpartijen zich organisch ontwikkelen. In 'Fafafafuckin'' mag het iets grootser worden met op het hoogtepunt een lekkere dosis noise of snel roterende helicoptergitaren die even richting postrock knipogen. Hetzelfde gebeurt in de afsluitende titeltrack die opvallende kwetsbaar begint. Geleidelijk aan komen de repetitieve gitaren terug, alleen evolueren die (weer) niet volgens het boekje. Op het einde mag de muziek dan echt gelaagd worden, al blijft een echt gevuld geluid in de kast.
Wanneer het geluid wat verrijkt wordt, hebben de heren er goed op toegezien dat de integriteit van de sound gerespecteerd werd. De klarinet en sax in 'My' worden zo een uitdagende extra kleur temidden de dramrock en de flipperende elektronica werkt heel natuurlijk op 'Tread in Tread Light' en 'Little F'. Vooral bij dit laatste nummer (overigens één van de meer rechtlijnig ontwikkelende songs op de plaat), want enkele decennia geleden zou deze uptempo electrorocker een dijk van een fuifplaat geweest zijn: strak, direct en best wat koud. Hoewel eigenlijk niets belet dat het ook in de 21ste eeuw zover komt, mag daarbij wel gezegd worden dat het nummer en de plaat in haar geheel niet meteen in de lijn van het gemakkelijk verteerbare, gepolijst geproducete werk liggen. De indruk die de band daarmee maakt wordt er echter alleen maar groter op. En de schade blijvend.
Meer over Madensuyu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
