Al bijna twintig jaar zorgen de jongens van Mad Caddies voor ongeëvenaarde feestjes in het punkrockwereldje. Met hun bonte mix van ska, reggae, punk, pop, dixieland en meer, wordt bijna iedereen wel ergens door aangesproken. Het is dan ook steeds een onmogelijke zaak onbewogen (letterlijk!) te blijven tijdens een optreden van de Caddies.
Tot op vandaag haalde steeds één bepaalde stijl per album de bovenhand. Het ene album was eerder feestpunk, dan weer meer reggae, om zich een andere keer vooral op de dixie toe te leggen. Tijdens live shows is hier nooit iets van te merken, omdat al die cd’s dan door elkaar gesmeten worden. Het is dan ook de mix van al die verschillende stijlen die hen zo sterk maakt. Net doordat de Californiërs er op 'Dirty Rice' – hun eerste studioalbum sinds 2007 – in slagen van alles een beetje te brengen, is dit misschien hun sterkste album tot op vandaag.
In het begin is het even wennen. Als luisteraar is het moeilijk aan te voelen van welk hout pijlen te maken bij een eerste luisterbeurt. Maar naarmate de cd bekender begint te klinken, wordt ook het geheel duidelijker. Laid-back nummers als ‘Brand New Scar en ‘Down and Out’’ worden afgewisseld met steviger punknummers (‘Love Myself’) om vervolgens met ‘Shoot out the Lights en Bring It Down’’ plaats te maken voor de feestska waar de Caddies zonder moeite menig festivalterrein tot een skankende bende zuiplappen kan omtoveren.
Enige minpunten op de plaat zijn ‘Dangerous’ een vervaarlijke klinkende song (jawel!), waar echter enkel de baritonsolo een beetje interessant is en afsluiter ‘Drinking the Night Away’. Dit is op zich geen slechte outro, maar het lijkt té hard op ‘Drinking for Eleven’, wat de uitmuntende openingstrack was van het in 2003 verschenen ‘Just One More’ album. Aangezien de nieuwe versie van iets mindere kwaliteit is en niets vernieuwend heeft, had dit niet gehoeven. Los daarvan hoort dit album bij de betere platen van het gezelschap en kunnen de fans zich alweer opmaken voor een hevig feestje bij een volgende passage.
