De geruchten omtrent deze release van het Amerikaanse Machine Head waren niet van de lucht. Zo zou frontman en voornaamste componist Robb Flynn vooral albums van de Canadese progrockformatie Rush hebben beluisterd. Toen uitlekte dat 'The Blackening' een aantal nummers zou bevatten die de kaap van tien minuten overschreden, schoten pers en publiek in paniek. Zou Machine Head echt soft worden? Zou de band echt progressief beginnen pielen? De eerste minuten van dit album zetten in elk geval iedereen weer netjes op zijn plaats: 'The Blackening' is een loeiharde schijf geworden, compleet met alle ingrediënten die Machine Head zo goed maken.
'Clenching the Fists of Dissent' start heel langzaam, met een haast voorzichtig aanwaaiende gitaarlijn die dromerig de huiskamer binnenglijdt. Maar wanneer drumbeest Dave McClain de eerste potige "thwomp!" op zijn drumkit geeft, kan iedereen gerust zijn: dit nummer gaat beuken. Dat doet het dan ook netjes, de volle tien minuten van het ene hoogtepunt naar het andere. Tweede gitarist Phil Demmel is overvloedig aanwezig in solo's en melodieën, maar het is de enorm gerijpte strot van Flynn die de show steelt. Afwisseling is trouwens troef, waardoor de tien minuten voorbij vliegen. 'Beautiful Morning' en 'Aesthetics of Hate' zijn trouwens van een regulierder speellengte en die laatste song haalt zelfs herinneringen boven aan Machine Head's grandioze debuut 'Burn My Eyes'. Door de ronduit razende en vervormde gitaren en pompende drums is de kritiek als zou de band soft worden compleet verpulverd. 'Now I Lay Thee Down' toont Flynn op zijn breekbaarst: met een fragiele zanglijn onderbouwt hij een vrij emotioneel en fragiel nummer. Machine Head en 'breekbaar' in één zin: het kan dus werkelijk. 'Halo', 'Wolves' en 'A Farewell to Arms' sluiten de plaat in grandioze stijl af: drie muziekstukken van een fikse negen minuten die prachtig de synthese vormen van all things Machine Head: de typisch scheurende gitaarsound, de afwisselend blaffende en zacht zingende Flynn en het weergaloos groovy drumwerk van Dave McClain.
Zonder enige vorm van overdrijving mag gesteld worden dat 'The Blackening' naast 'Burn My Eyes' mag komen te staan: dezelfde frisse kijk op de zaken, dezelfde gedreven aanpak en dezelfde geniale nummers, zij het dat de band nu uiteraard volwassener is en dat ze erin zijn geslaagd zonder problemen nieuwigheden te introduceren. Dit is een serieuze kandidaat voor album van het jaar!
Meer over Machine Head
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
