Dat de 22-jarigen Fransen, Anthony Gonzales en Nicolas Fromageau, zich als duo laten aanspreken met de naam van een melkwegstelsel vertaalt zich muzikaal niet in piepende en fluitende boordcomputers. Wel in mooie, rustig voortkabbelende melodieën en klassieke akkoordenschema's waarbij warmte en technologie geslaagd gecombineerd worden: kitscherige orgeltjes, gitaren, klokkenspel, vibrafoon en tapijtjes van strijkers staan naast synthetische synthesizerklanken en effectjes. De muziek moet het hoofdzakelijk van de sfeer hebben. Soms is dit lekker kitscherige elektro-pop met een sterk jaren '80 geurtje. Zo klinkt 'Sitting' veeleer donker, terwijl 'Slowly' met een een lichte fourbeat en al even licht sissende hi-hats echo's van house verraadt. Meestal echter gaat het om sferische stukken waarin het tijdsbesef vaak verloren gaat. 'Violet Tree' klinkt zo met hoge keyboards en spacy geluidjes heel naïef melancholisch als 'Kerstmis in de ruimte'. Soms drijft de muziek aan de argeloze luisteraar voorbij, als ging het om verschillende lagen in de lucht. De dromerige klankwereld van Air, Sigur Rós of Múm komt dan vaak heel dichtbij. In combinatie met – soms vervormde – tekstsamples gaat de muziek snel en vaak richting filmmuziek verwijzen. Met name in 'Carresses', waar het geluid van een draaiende filmprojector dit effect nog versterkt. Naast sfeer wordt er ook veel aandacht besteed aan de geluidskwaliteit. Heel verzorgd wordt er gespeeld met het bijkleuren van de klanken: soms wazig, af en toe in de verte klinkend of als opgenomen op een licht beschadigde tape. Minder boeiend is de klassieke structuur van de nummers. Het eenvoudigweg (her)opbouwen door het stapelen van geluidjes op momenten dat het kan verwacht worden, leent zich niet tot grote verrassingen. De af en toe haperende beats kunnen hier niets aan verhelpen. Dat er desondanks toch pakkende muziek gemaakt kan worden, laat 'I'm Happy, She Said' overduidelijk horen. De warme stapeling van orgel, klokkenspel, vibrafoon, strijkers, beats en spacy geluiden klinkt ronduit overweldigend zonder dat het verzwelgend luid dient te worden. Wanneer de theremin dan nog door het geheel komt spoken, zitten de heren van M83 dicht tegen het sp(r)ookjesachtig geluid van Goldfrapp aan. Een ideale combinatie van kitsch en warme weemoed.
Meer over M83
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
