Lydia Lunch categoriseren is een onbegonnen zaak, of zoals ze zelf stelt This 'll only get you nowhere. Op zijn minst kan gezegd worden dat ze als actrice, dichteres, fotografe en zangeres haar 'goesting' doet, overtuigd nihiliste die ze is. Haar werk is zwartgallig, grensverleggend en heeft lak aan gevestigde waarden en normen. Eind jaren '70 begon ze de commerciële boel in New York stevig door elkaar te schudden. Met haar 'No Wave' band 'Teenage Jesus and The Jerks' en schopte ze stevig keet en werden ze boegbeelden van de New Yorkse New Wave scène. Na meer dan 25 jaar kunst maken is de brand nog steeds niet geblust: er is nog rook in de schaduwen.
Van de New Wave is in Lunch's muziek al lang niets meer te horen. 'Smoke In The Shadows' houdt het midden tussen een jazz-lounge album en grauwe funk, overgoten met het gesproken woord van Lydia Lunch. Ze schetst smalende, confronterende beelden in haar teksten, waarin geweld en zwarte humor centraal staan. Dat ze zich daar nauwelijks zelf aan stoort is te horen aan de muziek die al die zwartgalligheid ondersteunt. Alhoewel sommige nummers meegaan in de spookachtige sfeer, zoals 'Lost World' waarin een hoge, kille, ijle en trage melodie een warme wandelende baslijn en drumloop de stuipen op het lijf jaagt, drijft 'Sway' op een rustige tangomelodie met een rustgevende en vrolijke pianolijn. Ook de funky baslijn en de dromerige rhodes in 'Smoke In The Shadows', of de filmische bluesgitaar, vibrafoontonen en romantische sax uit 'I Love How You.. ' geven aan dat Lydia Lunch zich perfect comfortabel voelt in de onaangename sfeer die ze woordelijk creëert. Het mag niet meer verbazen dat een ronkende titel als 'Touch My Evil' begeleid wordt door een funky soulgitaar, Latino-pianostukjes en krachtige blazers. En als dat nog niet genoeg is, wordt er af en toe wat populair klinkende elektronica ingezet om de boel nóg aantrekkelijker te maken.
Smoke In The Shadows is samengevat een fantastisch album, dat veel aan de verbeelding overlaat. De teksten zijn zoals gezegd erg suggestief, maar alle songs zijn stuk voor stuk evenwichtig, creatief zonder storend te zijn en toegankelijk. Een bruin café op een rokerige biernamiddag heeft hier schitterende luistermuziek aan. En "so what", als je aan dat alles een kater overhoudt, stelt Lydia Lunch in 'Gone City', waarom doet iemand zoiets? 'You can quote me on this. Because I fucking felt like it.'.
Meer over Lydia Lunch
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
