Achter Lunz gaat het duo Hans-Joachim Roedelius en Tim Story schuil. Roedelius is een veteraan in de ambientmuziekwereld met een ruim gedocumenteerde solocarrière maar verwierf vooral bekendheid door zijn samenwerkingen met onder meer Dieter Moebius (onder de noemer Cluster), Conny Planck, Michael Rother (van Neu!) en Brian Eno. Tim Story speelde sinds begin jaren '80 een achttal soloplaten vol en is ook actief als filmmuziekcomponist.
Op de eerste cd zijn ambient, melodie en sfeer de sleutelwoorden. Tim Story's melodieuze, repetitieve pianomotieven worden door Roedelius harmonieus bijgekleurd met warme, nogal brave synthesizerklanken. De sfeer is de ene keer wat melancholisch, dan weer lichtjes donker gekleurd maar altijd bijzonder filmisch. Een enkele keer treedt een cello op de voorgrond maar doorgaans blijft het bij een sobere piano en synth. Er vallen nogal weinig verrassingen te melden en naarmate de cd best wel aangenaam voortkabbelt durft bij de luisteraar al is een gevoel van onverschilligheid opsteken.
De tweede cd bevat herinterpretaties van een aantal tracks van de eerste cd. Een aantal remixen integreren de pianomotieven in uitgesproken electronicaritmes. Alias tovert 'Clue' om in een knap triphopnummer. Arkham bouwt 'Under Mars We Were' om in broeierige maar ingehouden elektropop met een strakke New Order-achtige baslijn. Faultline plakt de ijle klanken van 'Lunz' in een elektronicaritme dat laag per laag met beats en samples wordt opgebouwd. Helaas kabbelt het filmische nummer naar zijn einde zonder een climax te zijn gepasseerd. Compleet overbodig zijn de remixen van Millenia Nova en Munk met respectievelijk een belegen bigbeatremix en saaie digidub met gedateerde en voorspelbare keyboardmelodieën.
Op een aantal tracks worden er vocalen aan de remix toegevoegd. Lloyd Cole gaat hierbij nogal ongeïnspireerd te werk want door louter een zangpartij te plakken op het nauwelijks herwerkte origineel maakt hij zich er nogal gemakkelijk van af. Adem weet wel te scoren door de sterke melodie van 'Lunz' te gebruiken als vertrekpunt voor een intimistische, mijmerende popsong met mooie vocalen die gaandeweg aan intensiteit en donkerte wint. Tenslotte zijn er de buitenbeentjes. Elbow recycleert de vreemde melodie van ' Wobbly Flu Twilight' in een vermoeid slenterend ritme van drums, akoestische gitaar en iets dat lijkt op melodieus maar zagend geneurie. Knap en best grappig. Icarus drijft het verst af van het origineel. Hun interpretatie van 'Murmuring Mermaids' bevat freewheelende piano, haperende drum' n bass en vrije percussie.
Ondanks de gemakkelijke melodieën en de vlot in het oor liggende tracks is deze dubbelaar toch moeilijk om uit te zitten want de ene cd is te lang en te braaf terwijl de andere last heeft van teveel inspiratieloze herinterpretaties. Een strengere selectie zou een veel sterker werk hebben opgeleverd.
