Na hun succesdebuut 'Reflecting Seyelence' waaruit hitsingles 'Tears from the Moon' en 'Sequoia' kwamen, brengt Lunascape nu hun tweede plaat op de markt. Wat meteen opvalt, is dat deze plaat meer naar een mainstreampubliek is gericht dan de vorige. Lunascape brengt nog steeds etherische poprock gemengd met een vleugje triphop. Met deze 'Mindstalking' valt de groep echter te vaak terug op clichés. Gelukkig is de hemelse stem van Kyoko Baertson (ex-Hooverphonic) er nog om de boel ietwat recht te houden.
Dat Lunascape met 'Mindstalking' op veilig speelt en op een hitje of twee mikt, bewijst een nummer als 'Right to be Wrong'. Een mooi afgemeten popsong die op geen enkele manier verrast: het nummer begint met het refrein waar de gitaar met overdrive vier akkoorden speelt die ongetwijfeld al door duizend andere groepen gebruikt moeten zijn. Op de achtergrond een piano die een wel erg simpel melodietje speelt dat poogt het nummer enige diepgang te geven, helaas. Ondanks haar sexy stemgeluid, mooie tweede stemmen en echo's, durft de zangpartij wel eens naar de saaie kant te neigen en schiet Baertson melodisch te kort. Echte hoogvliegers zijn er niet op deze plaat. Met 'Mute Emotion' is het niet anders. Het is een nummer dat bol staat van bombastische strijkers. Deze trachten het refrein overeind te houden, dat doordat de gitaar blijft hangen in een eentonig aanslaan van een weinig creatieve akkoordenprogressie, wederom volledig de mist in gaat. Als klap op de vuurpijl eindigt het verschrikkelijk met een vreselijk effect op een pratende mannenstem die het gevoel van vervreemding moet opwekken (dit werkte wel bij 'Fitter Happier' van Radiohead). Wanneer Baertsons stem dan het nummer afsluit met een gelijksoortig effect erop, is het erg moeilijk om niet in wenen uit te barsten van pure ellende. Het mooiste nummer op 'Mindstalking' is ongetwijfeld 'Nude Nature'. Een atmosferisch, ijl nummer dat door een minimalistische melodie, getokkeld op gitaar en een etherische Baertson er voor een keer wel in slaagt om een juiste sfeer te scheppen. 'Daydream History' is een nummer dat begint met een triphopbeat en een melancholische sfeer oproept met behulp van voorzichtige strijkers. Echter ook hier zit niet dat extra vonkje waardoor men kan zeggen dat het een sterk nummer is. De groep slaagt er niet in om de eentonigheid te overstijgen, door hier en daar een kleine verrassing in te bouwen. Elk nieuw refrein of strofe komt als reeds eerder gebruikt over en is uiterst voorspelbaar.
Lunascape kreeg wel eens de titel van Belgische Portishead opgeplakt. Met deze 'Mindstalking' schudden ze dit spook helemaal van zich af. Ten eerste omdat de plaat meer naar de rockkant neigt dan de vorige en ten tweede omdat ze alle inventiviteit en scherpte mist die bij Portishead wel aanwezig is. De nummers volgen allemaal een mooi afgelijnd pad en alles is (te) mooi binnen de lijntjes gekleurd. 'Mindstalking' weet eigenlijk op geen enkel moment te boeien.
Meer over Lunascape
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
