Voor de fans van het Constellation-label is drummer Justin Small (als lid van Do Make Say Think) geen onbekende meer. Als de Lullabye Arkestra misdraagt hij zich muzikaal met bassiste Katia Taylor. Stevig rockend en vocaal vaak op en over de grens tussen zingen en roepen, verraadt het bas-drumduo stevige punkroots.
Net als op liveconcerten laten de twee zich op hun eerste cd graag bijstaan door vrienden (waarvan meerdere uit Do Make Say Think) die met trompet, saxofoon, viool of orgel de muziek verschillende kanten uitsturen. Bepalend voor de sound van de Lullabye Arkestra is dat deze extra's het geluid niet zozeer opvullen. Het lijkt eerder alsof ze op de bas-drumcombinatie liggen, waardoor 'Ampgrave' tegelijkertijd groots en lo-fi klinkt, de spetterende energie bewaart en lekker vuil en pretentieloos blijft.
De recht-voor-de-raap-mentaliteit maakt deel uit van de onweerstaanbare charme van de band, net als de verscheidenheid aan invloeden die in de muziek opduiken zonder dat die een kleurboekje wordt. Wanneer de muziek gaat stompen of de muzikanten vocaal uit hun dak gaan, doemt stevige 70's rock op, zoals de trompet afwisselend zorgt voor een streepje Mexico of Bonanza.
In de trage intro en outro van 'Bulldozer of Love' (een nummer dat net als 'Unite !!!!!!!!!!!!!!!!!' niet wil passen in de klassieke strofe-refreinvorm en eerder flirt met een symmetrische boogstructuur) zorgen de slepende bas en de piepende saxen voor een huwelijk tussen freejazz en slowcore. Ook 'Ass Worship' behoort tot het stevigere werk met een 60's r&b wall of sound van de feedbackende bas en blazers. De passage van het orgel knipoogt naar The Doors en de stoten van de blazers lijken schatplichtig aan de filmmuziekwereld.
De enige track waar het kernduo de andere muzikanten niet toelaat, is gezegende met de terechte titel 'Nation of Two'. Een song die door de elementaire bezetting, de brommende bas en de high energy drumpartij het meest de punkwortels van de Lullabye Arkestra blootlegt. Voor de meest opvallende track tekent echter 'All I Can Give Ya', dat met een onvervalste smartlapharmonie de soundtrack vormt voor postgrungers op leeftijd die aan de bar van een kleine volkskroeg hun tranen ongegeneerd de vrije loop laten.
Met een duur van minder dan 35 minuten is 'Ampgrave' eerder een cd'tje dan een cd te noemen, zoals de Lullabye Arkestra eerder klinkt als een zich te pletter amuserend bandje dan als een zelfvoldane groep. Maar voor de charme en de muzikaliteit van de muziek mogen de verkleinwoorden in de kast blijven. Onweerstaanbaar!
Meer over Lullabye Arkestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
