Venezuela is niet meteen het eerste land dat je te binnen schiet als je aan goede jeugdorkesten denkt. Toch heeft dit land over de laatste dertig jaar een ongekend goed systeem uitgebouwd om klassieke muziek aan arme jeugd aan te bieden, als alternatief voor drugs en misdaad. Het feit dat het land niet minder dan 125 jeugdorkesten telt, getuigt van het succes van dit initiatief dat inmiddels steun en onderscheidingen van UNICEF en UNESCO kreeg. Dirigenten als Claudio Abbado en Zubin Mehta trekken regelmatig naar dit Zuid-Amerikaanse land om er met jonge muzikanten te werken, terwijl Simon Rattle zich lovend uitsprak en dit initiatief "The most exciting thing happening today, anywhere" noemde. En Deutsche Grammophon toonde eveneens interesse: op deze debuutcd neemt de vijfentwintigjarige Gustavo Dudamel Beethovens vijfde en zevende symfonie op, met het Simon Bolivar Jeugdorkest.
Het resultaat is even opwindend als Rattle beweerde: dit orkest speelt technisch bijzonder sterk met een laaiend enthousiasme dat weinig professionele orkesten zouden kunnen nabootsen. En hoewel beide symfonieën met verdubbelde blazerbezetting (twee paar fluiten, hobo's, klarinetten enzovoort) gespeeld worden, en met een sectie strijkers die dus ook groot genoeg moet zijn om er tegenop te kunnen, behoudt het resultaat al zijn directheid en transparantie. Beethoven vijfde symfonie is geweldig meeslepend. Het eerste en derde deel overvallen de luisteraar met slaande akkoorden en luide hoorns, die Beethovens bruuske muziek alle eer aandoen. De apotheose is de finale, waar de kopersectie zich zonder terug te houden in mag uitleven. Niet dat finesse ontbreekt: de trage delen van beide symfonieën, vooral dan van de zevende, klinken heel delicaat, net als de fragiele hobosolo in het eerste deel van de vijfde. Een solide bassectie ondersteunt de strijkers en geeft hen een krachtige en volle klank mee. Waar solistische momenten misschien (nog) net niet aan het niveau van 's wereld betere professionele orkesten kunnen, maken de tutti's in de zevende symfonie dit ruimschoots goed. Zelden bezat een opname van deze extatische symfonie zo een frappante – ritmische – kracht, onvoorspelbaar en bruusk, maar strak in toom gehouden tegelijkertijd. Bovendien volgen de verschillende delen op de plaat elkaar nagenoeg zonder onderbreking op, wat de luisteraar nauwelijks tijd voor pauze geeft. Tot slot neemt Dudamel de finale van dit werk onwaarschijnlijk snel; een bravourestukje dat zijn jonge muzikanten feilloos uitvoeren.
Deze plaat is een stevige aanrader, want niet alleen steun je er een waardevol initiatief mee, maar de uitvoering spreekt van een enthousiasme en een opwinding die zelfs in de platenwereld zeldzaam is, een wereld die doorgaans toch hoge kwaliteit aanbiedt.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
