Lichtelijk ambitieus is de titel van deze derde plaat van dit Britse kwartet wel. De speelsheid van de hoes verraadt gelukkig echter enig cynisme. De muzikale inhoud had echter ook net iets meer diepgang mogen hebben. 'Welcome to Winners' is helaas net iets té voorspelbaar.
Met veel, diep gitaarwerk, strelende drums en zwevende elektronica wordt een rijke, warme klankkleur opgeroepen. Veel feedback en een zwaar geproduceerd geluid waarbij alle instrumentale elementen in mekaar overvloeien tot een liefkozend geheel, typeren Lowgold. Door eenvoudige composities en een zachte en goedaardig toedekkende stem in de nummers in te werken, speelt de band in elk geval op veilig. Zeemzoet opent de plaat met een akoestisch gitaartje ("It's time for self reflection / inspection once again") om dra weg te glijden in het eerder typerende geluidsuniversum. Vanaf het vierde nummer wordt echter duidelijk dat Lowgold blijft teren op deze klassieke ingrediënten van de hedendaagse rock. (om dan toch maar namen te noemen: Travis, Coldplay, Radiohead, ...). Zo is het heerlijk genieten van deze suikerzoete plaat, maar in al haar voorspelbaarheid houdt ze niet echt zware uitdagingen in. Alle elf de nummers hebben mogelijk singlepotentieel, maar nergens breekt de cd echt door. Het gebrek aan vernieuwing blijkt na een dik half uurtje zelfs problematisch (lees: slaapverwekkend) te worden. Een uiterst flauw 'Keep your Gun' zwerft fantasieloos voorbij en haalt het vrij trage tempo van de plaat zowaar nóg naar beneden. Maar het doet pijn om harde woorden te schrijven over zo'n zachte plaat.
'Welcome to Winners' is zo'n cd die bij 90% van de mensen dolenthousiast zal ontvangen worden als toevoeging aan een aantal bekende voorgangers (zie eerder). Spijtig genoeg zijn er momenteel veel groepen die op net dezelfde ingrediënten teren maar er een stuk beter mee weten om te springen. Volgende keer iets meer lef misschien...
Meer over Lowgold
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
