Low, de slowcoregroep uit Minnesota, heeft na zeven albums een zeer uiteenlopend palmares opgebouwd. Na het hoogtepunt 'Things We Lost in the Fire' uit 2001 en het meer indierock-geïnspireerde 'The Great Destroyer' uit 2005 is 'Drums and Guns' weer een opvallend album. Ook hier komt de experimenteerdrang van Low weer tot uiting. Rond een basis van drums en zang werkt de groep met gitaar, drumcomputers, strijkers, geloopte teksten en ongemakkelijke noise. Dit maakt, samen het sombere, kille karakter van de vaak minimalistische songs, dat dit album niet meteen toegankelijk is. Toch blijft de harmonie tussen de verschillende elementen steeds overeind, zodat de luisteraar toch een houvast heeft.
Dat Alan Sparhawk en Mimi Parker, het duo dat Low vormt, er niet bepaald vrolijker op worden met de jaren en met de aanslepende oorlog in Irak, bewijzen de eerste flarden tekst van 'Drums and Guns'. "All the soldiers / They're all gonna die / ... / And all you pretty people / You're all gonna die" klinkt het in 'Pretty People' temidden van een zachte, maar onheilspellende noise. Ook 'Belarus', het tweede nummer, is minimalistisch en klinkt, ondanks het koorgezang, eentonig. Toch is de song sfeerbepalend dankzij de harmonie van zang, klokkenspel en gesamplede violen. Hetzelfde geldt voor 'Breaker', een repetitieve song met een tekst die blijft nazinderen: "My hand just kills and kills / There's gotta be an end to that".
Meer naar het einde van het album maakt Low de nummers ook muzikaal pittiger. 'Hatchet' combineert een nerveus drumcomputerritme met een zo waar aanstekelijke bas. De tekst, "Let's bury the hatchet like the Beatles and the Stones", is een oproep tot vrede en nodigt niet alleen daarom uit tot meezingen. Met het van een obscure 10"-single heropgeviste 'Murderer' is het einde van 'Drums and Guns' echter weer verwoestend donker: "You may need a murderer / Someone to do your dirty work". Evenmin hoopvol is de tekst in afsluiter 'Violent Past': "All I can do is fight / Even if I know you're right". 'Dust on the Window', waarin Parker de zang voor haar rekening neemt, is het enige nummer dat halverwege het album rust brengt in het negatieve tumult van Sparhawk. Langzaam bloeit het nummer open en strekt de gitaarpartij zich uit om zo de gemoederen wat te bedaren.
Dat is nodig tijdens een album als 'Drums and Guns'. De verschroeiende teksten, die alle ruimte krijgen om hun volledige impact te laten gelden, en de experimentele, weinig toegankelijke muzikale aanpak vereisen wat tijd om helemaal door te dringen. Eens dat gebeurd is, is er echter geen weg terug.
Meer over Low
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
