Als er iemand op deze planeet een personificatie van het begrip depressie moet zijn, dan is dat gegarandeerd de Zweed Love Wollberg. Zijn tweede album 'On the Heights of Despair' laat zich zo diep zinken in zwartgalligheid en zelfmoordneigingen dat het een wonder mag heten dat de man nog steeds levend en wel rondloopt. Ook voor de luisteraar is een zelfhulpcassette achteraf geen overbodige luxe.
Love begeleidt zijn sombere teksten steevast op een sobere akoestische gitaar die nu eens gejaagd betokkeld, dan weer afgemat beslagen wordt. Openingsnummer 'Between Boredom and Fear' krijgt een opsmuk van spookachtige orgelklanken, in 'The Cloud of Unknowing' zorgen belletjes en een mondharmonica voor extra kleuring. Pas in het vierde nummer 'Lost in the Womb' komt de volledige groep opdagen, hoewel steeds op de achtergrond. De hoofdrol gaat immers altijd uit van Loves stem, die klagend zijn verhaal doet. De vrolijke fluitmelodietjes van het folky 'Pretty Far From Ok' worden op die manier meedogenloos de kop ingedrukt en alle nummers worden stuk voor stuk gereduceerd tot een duistere tunnel. Het valse optimisme in sommige liedjes is dat van iemand die tot de vaststelling is gekomen dat het licht aan het einde de tunnel is die in brand staat.
De pikzwarte hoes met enkel een wazige foto en de titel in kleine letters laten er weinig twijfel over bestaan: de hoop is ver zoek bij Love Wollberg. En ook al zegt men dat uit miserie vaak de mooiste liedjes ontstaan, Wollbergs depressie leidt meestal tot eentonige muziek die zich al te hard in zelfmedelijden wentelt. Waarschijnlijk heeft de man er dan ook zelf meer aan als therapie dan de luisteraar als esthetisch object. Bovendien kan hij er prat op gaan de donkerste folkplaat van de laatste tijd op zijn naam te hebben staan.
Meer over Love Wollberg
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
