De tweede en achtste symfonie van Louis Spohr zijn nauw verbonden met Engeland en meer bepaald met de Engelse hoofdstad Londen. Het orkest van de London Philharmonic Society nodigde Spohr in 1820 uit om een seizoen lang het orkest te komen dirigeren en geïnspireerd door de kwaliteiten van dit ensemble begon Spohr in Londen aan het componeren van een nieuwe symfonie, na een langere periode van zelfkritiek waarin hij niet in staat was een groot werk neer te pennen. 27 jaar later werd ook de achtste symfonie in opdracht van de Philharmonic Society geschreven
Spohr schrijft erg dankbaar, zeker voor houtblazers. Zijn symfonieën bezitten niet dezelfde wilskracht als het symfonische repertoire van zijn wat oudere tijdgenoot Beethoven maar zijn met veel kunde en gevoel melodie en orkestratie geschreven en blijven zo boeiende beluisteringen vormen. Dit is een uitvoering die in elk deel een vlotte cadans blijft behouden, zonder haast en zonder dwang. De briljante klank die dirigent Howard Griffiths uit zijn orkest haalt in het scherzo en de finale van de tweede symfonie verdient veel lof. De strijkers van de Duitse NDR Radiophilharmonie klinken slank en net fragiel genoeg, zodat in Spohrs vijfstemmige textuur in de strijkersectie geen enkele stem verloren gaat. Zo grijpen in het eerste deel van de achtste symfonie blazers en strijkers goed op elkaar in. Het scherzo van de achtste symfonie wordt gespeeld alsof de muzikanten op de tippen van hun tenen door deze muziek sluipen, een manier van spelen die sterk aan Mendelssohns 'Sommernachtstraum' doet denken. Ook eventjes de capriccieuze vioolsolo in het trio vermelden. Het trage deel van de tweede symfonie klinkt heel classicistisch, met verzorgde soli in de houtblazers en precieze strijkers. Zulk een klassieke aanpak kan zo veel beter het conflict in deze muziek naar voren brengen dan een al te romantische interpretatie en doet zangerige momenten, zoals die er zijn in het langzame deel van de achtste symfonie, veel frappanter overkomen.
Als laatste werk stelt deze cd Spohrs concertouverture 'Im Ernsten Stil' voor. Die bijnaam slaat op Spohrs teruggrijpen naar oudere, barokke vorm- en compositietechnieken, iets wat in dit hele werk Johannes Brahms in herinnering brengt.
Spohr was tijdens zijn leven zo populair dat zijn naam in een adem vernoemd werd met die van Mozart en Beethoven. Zijn muziek wordt vandaag de dag echter nog maar weinig gespeeld maar deze classicistische kijk op twee symfonieën en een concertouverture tonen hoe aantrekkelijk zijn muziek wel kan klinken.
Meer over Louis Spohr
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
