Rietblazer Louis Sclavis ventileert zijn artistieke impulsen telkens op een eerder bijzondere manier. Zijn unieke projecten en conceptuele albums worden voor de eenvoud geklasseerd onder jazz maar zoals ook dit nieuwe album valt Sclavis niet echt onder die noemer. Deze muzikale documentaire over Napels zocht haar inspiratie ten dele bij de Franse kunstenaar Ernest Pignon-Ernest die een honderdtal schilderingen heeft aangebracht op de muren van deze Zuid-Italiaanse stad. In het cd-boekje staat trouwens een selectie prachtige foto's die Pignon-Ernest nam van zijn eigen werk.
Speciaal voor dit album richtte Louis Sclavis een nieuw kwartet op met de vergezochte naam Napoli's Walls. De ongewone bezetting (met o.a. elektronica, cello, zang, hoorn) laat al vermoeden dat de 10 composities die dit album rijk is een bijzondere sfeer zullen oproepen. Al vanaf het eerste nummer is duidelijk dat Napoli's Walls geen hapklare brok is. 'Colleur de Nuit' dat afklokt boven de tien minuten en een zeer lange aanloop nodig heeft, doet even de tanden knarsen. Onregelmatig rondgestrooide gitaarakkoorden, een treurige partij op cello, een laagje elektronica en een fluitende man doen denken aan een miezerig steegje. Na 5 lange minuten sfeerschepping luidt de gitaar een tweede luik in en Sclavis ontroert met een mooie solo. De breuk met het eerste deel is radicaal als ook een geprogrammeerde beat opduikt en voor wat meer tempo zorgt. De meeste composities zijn werkelijk taai en vragen een enorme inspanning om te verteren. Vaak wordt er niet of traag naar een climax gewerkt en een echt aangenaam ritme ontbreekt. 'Divinazione Moderna' (deel I en II) zijn een welkom tegengewicht op deze plaat vol hedendaags improvisatiegeweld. De twee stukken zijn gebaseerd op een traditionele Italiaanse rondo. Deel I is een sober maar breed uitgewerkt duet voor klarinet en cello rond een centraal thema dat steeds in een andere vorm terugkeert. Deel II is volksmuziek: een deuntje met een vinnige klarinet krijgt gezelschap van een megafoon en een onechte operazanger. Dit is heerlijke muziek met een absurd randje die niet zou misstaan in een Italiaanse kapperszaak of op een maffiabruiloft à la "The Godfather".
Napoli's Walls is geen album om even ter ontspanning op te zetten. Gedurfde, virtuoze improvisaties klitten samen tot een impressionistisch geheel waar geen speld tussen te krijgen is. Soms is de relevantie van sommige delen zoek en is het niet helemaal duidelijk waar Sclavis naar toe wil. Op andere momenten speelt dit kwartet echter een parel van een melodie. De originele opzet van dit album en het eigenzinnige geluid van dit nieuwe kwartet zijn geslaagd.
Meer over Louis Sclavis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
