Voor 'Lost on the Way' van de Franse muzikale duizendpoot Louis Sclavis, diende de Ullysses' van Homeros als inspiratiebron. Sclavis grijpt het verhaal van Odysseus (die na de Trojaanse oorlog tien jaar lang omzwervingen maakt vooraleer hij definitief terug thuis komt) aan om zichzelf ook te laten meevoeren door de wispelturige winden in de studio en twaalf afzonderlijke sagen bij elkaar te spelen. Zijn groep, ongeveer hetzelfde kwintet waarmee hij ook 'L'Imparfait des Langues' opnam, brengt materiaal mee vanuit alle windstreken van de hedendaagse muziek-scène. Noise, rock, funk, folk, ambient en elektronica: Sclavis en zijn groep hebben het allemaal als een spons opgezogen en doen er op 'Lost on the Way' hun eigen ding mee.
Jazzfans hoeven niet te wanhopen, want Sclavis maakt nog steeds dezelfde soort muziek als vroeger. Toch lonkt 'Lost on the Way' naar nieuwe horizonten: de gitarist van het kwintet, Maxime Delpierre, heeft een achtergrond als rock-gitarist en op bijvoorbeeld 'Le Sommeil des Sirènes' steekt hij dat niet weg. Zijn improvisatie is wild en heftig; brave jazz mag men op 'Lost on the Way' dus niet verwachten. Hoewel, Sclavis durft vaak uitpakken met kleine, schattige stukjes die de luisteraar zo inpakken. 'La Première Ile', een mysterieuze, complexe compositie vol onverwachte wendingen, die toch aandoenlijk blijft in haar spontaniteit, is daar een van. Ook 'L'Heure des Songes' (wat een poëtische titels toch!) tapt uit hetzelfde vaatje: het nummer is harmonisch bijzonder gelaagd, maar Sclavis speelt zodanig recht voor de raap dat zijn moeilijke improvisatie toch als zoete, melancholische koek binnengaat.
Die zachte vorm van complexiteit is een beetje Sclavis' handelsmerk. Op 'Lost on the Way' wordt dat echter vaak doorbroken. Drummer François Merville mijdt, om maar iets te zeggen, de rock-ritmes niet. In het titelnummer begeleidt hij de duivelse improvisaties van Sclavis en Metzger heel energiek. Het thema lijkt harmonisch niet helemaal in de haak, maar toch "klopt" het stuk tot in de puntjes. De solo's zijn hemeltergend mooi en zodanig intens en gespierd dat ook een rock-publiek deze muziek zou moeten kunnen smaken. 'Aboard Ulysses' Boat' opent met onheilspellende cimbalen en repetitieve basnoten, waarover Delpierre zijn gitaar prachtig laat zinderen. Sclavis en Metzger laten hun instrumenten heerlijk resoneren, wat een fantastische paradox geeft waarop het nummer verder drijft. 'Des Bruits à Tisser', een laatste stuiptrekking van monumentale sterkte, brengt nogmaals alle kracht van het kwintet naar voor. 'L'Abscence' dwarrelt vervolgens heel onschuldig binnen en deze ongecompliceerde compositie vormt een mooi tegengewicht voor het voorafgaande geweld.
'De Charybde en Scylla', een rechtstreekse verwijzing naar de Ullysses, heeft een bijzonder fraaie melodie waar de muzikanten (alweer Sclavis en Metzger) heel harmonieus over soleren. 'Bain d'Or' klikt dan weer heel plechtig, hetgeen de muzikanten subtiel ombuigen tot een funky nummer. Bij 'Un Vent Noir', een stuk met een heel sterke puls, wordt de immense kracht van de wind haast voelbaar gemaakt.
Het gebrek aan interne logica is echter vaak een drempel om de muziek van Sclavis ten volle te smaken. Zelfs de doorwinterde jazz-luisteraar heeft het moeilijk als bijvoorbeeld 'Les Doutes de Cyclope' voor de zoveelste keer van richting verandert. Het zwalpen van de ene stijl naar de andere krijgt bij Sclavis een grote charme, maar het aspect komt niet alle nummers ten goede. De bokkensprongen die de muziek soms maakt, rukken de luisteraar uit het verhaal en doorbreken de muzikale spanningsboog. Louis Sclavis is getalenteerd genoeg om dergelijke schoonheidsfoutjes niet herhaaldelijk te maken, maar het doet toch afbreuk aan het meesterwerk dat 'Lost on the Way' had kunnen zijn.
Het ongelofelijke is dan weer dat Louis Sclavis en zijn kwintet werkelijk klinken alsof ze onderweg aan het verdwalen zijn. Het zijn onzichtbare, overzeese winden die de muzikale reis sturen en een latente spanning is op elk moment aanwezig. Sclavis musiceert kortom op het scherp van de snee en neemt de luisteraar mee van de ene verbazing naar de andere. Hoewel een verzameling van losse flarden nummers (zoals Sclavis het zelf zou zeggen), heeft 'Lost on the Way' zeker een vast een coherente sound. Soms misschien een beetje te weinig spontaan, maar altijd met eenzelfde overgave. Een uur lang zorgeloos verdwalen, om dan alsnog thuis te komen...
Meer over Louis Sclavis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
