De geluidskunstenaar Scott Morgan onderzoekt met zijn diepzinnige ambient verre uithoeken van het genre. Waar zijn enkel downloadbare plaat 'One' nog bestond uit pure drones, steunt de Canadees voor zijn vierde langspeler opnieuw op collega's om alles muzikaal in te kaderen. Net zoals bij 'First Narrows' vertrekt alles vanuit een basisidee dat Morgan aanreikt, waar live rond geïmproviseerd wordt met gitaar, xylofoon, vibrafoon en laptop. Die opnamen werden naderhand door de man in zijn eigen studio bewerkt. 'Plume' omvat zo uiteindelijk negen sfeerpassages die variëren van vijf tot negen minuten en zowel diepe kalmte als ongemakkelijke onrust uitstralen.
De plaat omvat in feite een fijn en organisch geheel van klanken, klikken en naklanken. In een bedwelmende trance van voortgestuwde loopeffecten, ontplooit de droomwereld van Loscil zich in de galmen en natonen. Dat geeft heel de plaat een broeierige sfeer die het midden houdt tussen fantasie en ontdekking. Verder speelt de man voortdurend met bedwelmende klanken die nog het meest kunnen vergeleken worden met hartpulsen en die ook op een rustig ritme zichzelf telkens herhalen. Op een heerlijk trage en ontspannen manier kennen zacht tikkende passages als 'Rorschach' voortdurende, subtiele kleurveranderingen. Zo bouwt hij steevast een mooi, maar zeker niet opdringerig universum op. Traag klagende gitaartonen vullen het gelaagd geheel mooi aan. Toch vermijdt de artiest het al te ver wegdromen. Een diep dreunende bastoon is bij luide beluistering prominent aanwezig en houdt de luisteraar mooi met beide voetjes op de grond. Tegelijkertijd speelt de klankmeester ook met nieuw opduikende geluiden die de plaat strak houden. Zo baadt 'Chinook' toepasselijk in een bed van vrolijke, verheven windklokjes. Het meest intrigerende spektakel ontplooit zich in 'Zephyr', dat dankzij rafelende ritmen en melodieus op- en neergaande toetsen rustig de hoogte in klimt. Daartegenover staat dat een bijna negen minuten durende droomreis ('Charlie') aan het einde van 'Plume' net wat té weinig inhoud vertoont en toch even leidt tot indommelen met zijn kabbelende ambientpassages. Een iets explicieter ritme had niet enkel dit nummer, maar ook het verhaal van heel de plaat dat tikkeltje meer pit kunnen geven.
Op 'Plume' lijkt Scott Morgan een prima evenwicht gevonden te hebben: een elektronische postproductie verhult de instrumentale input en een combinatie van luchtige klanken en intrigerende bassen en ritmen vormt een mooi geheel. Zonder ook maar één moment te overdonderen, zorgt Loscil voor een boeiend en gepassioneerd spektakel dat zich deels afspeelt via de luidsprekers, deels in de verbeelding van de luisteraar.
Meer over Loscil
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
