Zo'n drie jaar geleden deed een enthousiast persbericht de ronde over een nieuw groepje met de naam Loose Fur, een trio dat bestond uit o.a. Jeff Tweedy (gitaarheld/zanger van het geweldige Wilco) en Jim O'Rourke (ex-bassist van Sonic Youth, briljant soloartiest en producer). Toen na het ontkurken van de champagneflessen echter bleek dat hun zelfgetitelde debuut niét het amalgaam-meesterwerk was dat de Wilco-plaat 'Yankee Hotel Foxtrot' (2002) en O'Rourkes onverbeterlijke tweeluik 'Bad Timing' (1997) en 'Eureka' (1999) lieten verwachten, sloeg de stemming snel om. Loose Fur werd afgedaan als niets meer dan een hobbygroep, hun plaat was een charmant maar verwaarloosbaar zijproduct.
Tweedy en O'Rourke, niet bepaald de slaven van de publieke opinie, trokken zich er weinig van aan en de samenwerking zou vast en zeker leiden tot meer. Geen loze belofte, getuige deze opvolger 'Born Again in the USA'. De plaat opent met de single, het naar hete barbecuenamiddagen ruikende 'Hey Chicken', dat mooi aangeeft waar Loose Fur naar toe wil: er zal plezier gemaakt worden, maar dan wel op onze manier. Het nummer zit barstensvol vreemde haken en ritmewisselingen die de luisteraar een aantal keer van been zullen doen wisselen. Daarentegen rockt het nummer op een sympathieke en nonchalante manier die men noch bij Wilco noch op O'Rourkes platen snel zal terugvinden. 'Apostolic' en 'Pretty Sparks' zijn gitaarbeladen rockers die door de perfecte uitvoering van de pijlsnel opeenvolgende delen bewijzen hoezeer Loose Fur het niveau van hobbygroep is ontgroeid en op hun tweede release als één man de neeschudders lik op stuk geeft. 'Stupid as the Sun' en het aanstekelijke 'Thou Shalt Wilt' swingen zoals dat blijkbaar enkel in de Amerikaanse rock kan: geen pose, geen agenda, geen toekomst. De tragere nummers zijn al evenmin te versmaden, zoals het prachtige 'Answers to Your Questions', dat het dichtste aanleunt bij O'Rourke's vroegere werk. Maar vooral Tweedy's piano-aangedreven 'Wreckroom' mag tot één van zijn allerbeste (en langste) songs gerekend worden. Grappig en ontroerend zijn de geharmoniëerde gitaarsolo's, die in hun eenvoud doen terugdenken aan die zonnige jaren '70, lang voor parodie de regel werd en satire de norm. 'Born Again in the USA' getuigt niet enkel van Tweedy en O'Rourkes liefde voor klassieke FM-rock à la Bruce Springsteen en Neil Young, maar ook van de liefde voor elkaars werk. Juist daarom geeft deze plaat een indruk van eenvoud en eenheid, hoewel ontsproten aan twee verschillende muzes.
Loose Fur is eens een supergroep die niet enkel dient om stoom af te blazen of een vlucht te zijn van de eigen carrière. Hun tweede plaat toont een volwaardige groep die op een ogenschijnlijk moeiteloze manier hechter klinkt dan de meeste 'echte' groepen die het muzieklandschap rijk is. Reken daarbij de absolute virtuositeit van de muzikanten en de soms schitterende songs en Loose Fur geeft het gros van de hedendaagse indiebands het nakijken. 'Born Again in the USA' is een warm en bijwijlen lekker fout Amerikaans rockalbum, zoals ze nog maar zelden worden gemaakt sinds de doorbraak van grunge in de jaren '90.
