Ondanks zijn blijvende schoonheid, zit het post- en progrockwereldje een beetje vastgeroest. Het is immers relatief eenvoudig om met een paar gitaren, wat pedaaltjes en het nodige geprul aan de knoppen naderhand de vertrouwde geluidsspectrums te creëren. Dat neemt niet weg dat een initiatief van het Duitse vijftal Long Distance Calling om van zijn tweede langspeler een instrumentale sfeerplaat te maken, mag toegejuicht worden. De band zelf gewaagt zich van termen als atmosferische rock, gitaar-ambient, postrock, new art rock, en psychedelische, progressieve muziek, zonder zich op één van deze termen te willen vastpinnen. Hoe het ook zei, de formule die hier gehanteerd wordt is niet geheel vernieuwend, maar blijft dankzij een goed gevoel voor opbouw en melodie nog steeds zorgen voor betoverende muziek.
Dit kwintet doet niet aan geforceerde kunstgrepen om fantasievol of feeëriek over te komen. Ondanks een hoes die het tegenovergestelde doet vermoeden, schakelt Long Distance Calling geen strijkers of klokkenspel in en wordt niet gegoocheld met elfenstemmen of engelenkoren in de achtergrond. De band houdt vast aan een klassieke rockbezetting van gitaar, drum en bas en legt daarmee de nodige accenten. Dat leidt tot accelererende passages die soms zelfs uit een metal- of hardcore-wereldje ontsnapt lijken. Long Distance Calling heeft het vooral van gitaarvirtuositeit, hoewel de eenvoud van langzaam evoluerende 4/4-maten die postrock typeert gerespecteerd blijft. Beperkte sfeermomenten worden dan ook veelal onderdrukt door krachtige, energieke geluidsmuren, zoals bij het stevige 'Black Paper Places' duidelijk naar voren komt. De zes songs op deze plaat – variërend van zeven tot twaalf minuten – zijn dan ook gitaarkanjers van formaat.
Gelukkig krijgt Long Distance Calling ook ondersteuning van vijfde bandlid Reimut van Bonn, die met zijn laptop de nodige digitale effectjes en elektronische spielereien toevoegt. Het herhaaldelijk uitvoeren van dezelfde gitaartrucjes maakt een lange symfonie als '359°' immers tot een draak van een track die deze cd ontzettend bezwaart. Er wordt hier dus gepoogd de vrij enge geest van postrock te doorbreken, met wisselend resultaat. Digitale fantasiepartijen, robuuste metalgitaren en zelfs eenmalige zang (met medewerking van Katatonia-zangeres Jonas Renske) doorbreken de langdradigheid van 'Avoid the Light'. Spijtig genoeg komen de verschillende elementen echter nooit helemaal harmonieus en uitgebalanceerd samen en blijft de impact van de gitaar domineren (de erg mooie afsluiter 'Sundown Highway' even buiten beschouwing gelaten). Echt verpletteren of verrassen zit er dus helaas niet in.
Meer over Long Distance Calling
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
