Het Franse Lonewolf is een groep die al behoorlijke tijd bezig is, maar buiten zijn eigen landsgrenzen nog niet zo veel potten heeft gebroken. Een beetje een geval van pech hebben dan, want de melodieuze heavy metal van dit combo mag dan al gretig de clichés van het genre gebruiken, in wezen is er weinig mis met het geheel. Dat de zang een verwaterde versie van Grave Digger's Chris Boltendahl is, vormt misschien het voornaamste struikelblok.
Met 'The Fourth and Final Horseman' is de band zeker en vast niet aan zijn proefstuk toe en het geheel laat een geroutineerde groep horen. De songs zijn solide in elkaar getimmerd en hoewel er weinig wordt gevarieerd naast het standaard strofe-refrein patroon, glijden de nummers op hun gemak verder. Zoals gewoonlijk bij iets meer generische heavy metal eisen de gitaren de hoofdrol op en er is veel ruimte voor melodie. De ritmepartijen mogen dan al eens wat meer pompend uit de hoek komen, telkens is er plaats gelaten voor een melodietje of een solo die het geheel opfleurt. Dat de groep zich voornamelijk bezig houdt met stevige midtempo mag dan eigenlijk geen verrassing zijn.
Het heikele punt van Lonewolf is echter de zang. Nu is de brallerige en flink over the top gaande vocale stijl misschien geen slecht idee om op te kunnen vallen, maar bij Lonewolf is de frontman van dienst behoorlijk beperkt. Zodra de vergelijking met Grave Digger gemaakt wordt, valt dit Franse combo bijzonder licht uit. Niet alleen dat, maar op gezette tijden (en iets te vaak om goed te zijn) beginnen de zanglijnen vervaarlijk dicht bij het valse aan te leunen.
'The Fourth and Final Horseman' is geen slecht album voor liefhebbers van standaard melodieuze hevay metal, maar om te spreken van een hoogvlieger gaat ook flink uit de bocht. Het is allemaal iets te doorsnee en de zang is helaas te matig om Lonewolf echt het voordeel van de twijfel te geven.
