Met een bandnaam als Lonewolf en een titel als 'Army of the Damned' moet het niet zo moeilijk vallen om te begrijpen dat het hier gaat om echte, onvervalste, uit leder en spikes opgetrokken heavy metal. Geen verrassingen op dat vlak overigens, want zoiets is precies waar dit Franse combo voor gaat. Dat betekent dus ook dat Lonewolf gretig leentjebuur speelt bij de voorbeelden, maar ook dat de band erin slaagt om de clichés die inherent aan de muziekstijl zijn, niet als clichés te laten overkomen.
Het lezen van de songtitels is als langskomen bij een vertrouwde vriend, of een gekend café. Immers, met 'Crawling to Hell', 'Army of the Damned' of 'Celtic Heart' lijkt het wel of elke song een eerbetoon is aan een andere act. Nochtans grijpt Lonewolf min of meer bij twee acts in de ideeënton, en dat zijn voornamelijk Grave Digger en Judas Priest. Het eerste zit hem voornamelijk in de gebruikte zang. Net als de rauwe en geregeld brallerig aandoende strot van Chris Boltendahl, zit hier ook een zekere rasp op, eentje die – eerlijk is eerlijk – niet bij iedereen in de smaak gaat vallen. Daarenboven ligt de zang behoorlijk vooraan in de mix, zodat de aandacht nu eenmaal meteen naar dit punt gaat.
Muzikaal is het behoorlijk vlotte en melodieuze metal die de klok slaat. De riffjes zijn hoofdbestanddeel, en de galopperende ritmes zijn niet van de lucht. Ook dubbele gitaarmelodieën duiken geregeld op en vormen een knipoog richting Priest en Iron Maiden. Het tempo is snedig en ligt geregeld vrij hoog, en het spreekt haast vanzelf dat de heren in kwestie zorgden voor meezingbare refreinen.
An sich ook allemaal niets mis mee, en het leidt geen twijfel dat Lonewolf best in de smaak kan vallen bij liefhebbers van rechtdoorzee metaal genre Sabaton. Maar toch wringt er iets. De zang is erg specifiek en niet altijd even geslaagd dan wel zuiver, en soms komen de clichés hier ook dusdanig over, in plaats van dat ze opzij gezet worden door spelvreugde. Geen slecht album, maar er zijn betere bands binnen deze niche.
