Lonely Drifter Karen is ontstaan uit de vele omzwerving van Tanja Frinta. De Oostenrijkse ontmoette in Barcelona keyboardspeler Marc Sobrevias en drummer Giorgio Menossi en samen creëerden ze op hun debuutalbum ‘Grass is Singing’ een reis langs muzikale hysterie richting een romantische utopie. Op ‘Fall of Spring’ lijkt de groep deze droomwereld bereikt te hebben. De tsjirpende clowns en zoemende koekoeksklokken hebben plaatsgemaakt voor zoete songs met gevarieerde arrangementen. De veel bravere plaat propageert frivoliteit en kinderlijkheid, maar de prinsesjesstem van Frinta heeft te weinig karakter om die wereld een hele plaat lang interessant in te kleden.
De metaforen voor Fall of Spring zijn niet ver te zoeken. Het album zwenkt van de lichtzinnige waltz van de eerste zwaluwen naar de donkerrood- en bruintinten van eenzame pianoballade in een herfstbos. Het brede muzikale palet kleurt de indiepop gevarieerd in, maar mist identiteit. Zangeres Tanja Frinta kiest tussen hese jazz met folky weeklachten à la Joanna Newsom, maar neemt nooit de vocale risico’s die nodig zijn om een geloofwaardige emotie over te brengen.
De arrangementen zijn dromerig en evocatief en plaatsen de zoetsappige melodieën van Frinta in verhalen die soms zó fleps en mierzoet dat het ziek maakt. Wanneer er in ‘Show Your Colours’ door de straten van Parijs wordt gefietst omringd door gefluit en belletjes allerhande, klinkt het allemaal goedbedoeld, maar ook zo ontzettend weekhartig. Een fletse tekst (In How do you like your sugar?With sugar or with salt? Remember it is your coffee huist geen nieuwe Shakespeare) en dito refrein, weke synth-arrangementen en achtergrondgefluister en het ronduit irritante gefluit maken dit nummer tot het absolute dieptepunt van de plaat.
Het gezapige tempo van de bassen en de hobbelende banjo op ‘Something’s Scorching’ nodigen uit om languit in het gras te gaan liggen en met een strootje in de mond van de voorbijglijdende wolken te kijken.
In ‘Russian Bells’ komt de groep wel weg met het soezerige dat initieel verstopt wordt onder een donkere symfonische intro. Kabbelend gitaargetokkel wordt overspoeld door zware accenten van smachtende strijkers, dramatische drumroffels en “Russische” klokkengelui.
In ‘Railroad’ lukt het wel. In dit prachtige wiegenliedje scheppen een trage walking bass en een lome jazzshuffle de perfecte sfeer voor de heldere melodie van Frinta. De frêle engelenklank werkt hier wel. In het bleke popnummer ‘Ready to Fall’ valt echter opnieuw op dat Frinta vocaal geen enkel risico durft te nemen. Haar klare stem heeft een beperkt bereik en blinkt uit in een gebrek aan avontuurlijkheid.
Af en toe komt er toch meer korrel in de zachte pastelkleuren die het trio gebruikt. In ‘A Roof Somewhere’ speelt de piano de repetitieve 5/4-baslijn met een zware toets en durft de gitaar als eens op de overdrive-pedaal drukken om een meer overstuurde klank door de lethargische wereld van ‘Fall of Spring’ te sturen.
Het is deze lethargie die Lonely Drifter Karen de nek om doet. De zeemzoete plaat ligt gemakkelijk in het oor, maar vergeet om echte emoties neer te zetten en niet slechts impressies ervan. Om dat te kunnen doen, moeten er soms risico’s genomen durven worden en dat doet dit trio niet. Instrumentaal, muzikaal of tekstueel blijft ‘Fall of Spring’ in de comfortzone. Voor mensen die niet graag met hun benen op de grond blijven staan, maar liefst op een lieflijke groenroze wolk over de Franse lavendelvelden glijden, richting Wenen, is dit dan weer wel een te pruimen soundtrack.
Meer over Lonely drifter Karen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
