Deze Zweedse formatie is hiermee aan zijn tweede album toe. Het sober minimalisme die de vreemde doodskop op de hoes uitstraalt weerspiegeld perfect de sfeer die over heel het album hangt. De meeste nummers zijn eerder rustig maar de sterkste indruk laat Logh achter wanneer ze met hun akoestische klank een apocalyptische noise tevoorschijn toveren. In 'The Raging Sun' worden ingetogen stukken plots onderbroken door korte luidruchtige fragmenten om uiteindelijk met een mooie aanloop in een grote climax terecht te komen. Gitaren vloeien vloekend door elkaar, cimbalen klinken en Mattias Friberg zingt heerlijk vals. Ook in 'The Bones of Generations' wordt er stevig op los gerockt met jengelende gitaren, stevige drums en luid gekrijs. In het middenstuk kan er nog even naar adem worden gehapt maar daarna is het weer tijd voor een overdonderende noise.
Als Logh het rustiger aan doet laat het af en toe steken vallen. Er wordt teveel geconcentreerd op sfeer pure schoonheid en daarbij wordt wel eens vergeten een aangename song te maken. In 'Thin Lines' klinken gitaar en piano heel mooi bij het hoog fluisterend gezang maar er als er bijna vier minuten niets gebeurt, begint ook schoonheid te vervelen. Ook de piano die de atmosfeer van 'End Cycle' doorklieft lijdt aan hetzelfde euvel. 'An Alliance of Hearts' en 'A Vote for Democracy' tonen hoe het beter kan door zich meer toe te spitsen op het songaspect zonder de sfeer uit het oog te verliezen. Ze kunnen in de verste verte niet tippen aan hun stevigere metgezellen op de cd maar mogen er zeker zijn.
In de drie afsluitende stukken laat Logh zich nog eens van zijn beste kant zien. 'At This My Arm Was Weakened' wordt overheerst door twee steeds herhaalde noten die voor een mantra-achtig effect zorgen. De noise-fragmenten waar ze naartoe wijzen zijn zo mogelijk nog intenser dan hun voorgangers in andere nummers. Met 'City I'm Sorry' en 'Lights From Sovereign States' laat Logh zien dat ook hun rustige nummers indrukwekkend kunnen zijn. De desolate sfeer die wordt gecreëerd met de vele korte pauzes tussen de akkoorden en met de achtergrondgeluiden is adembenemend. Toch blijft de verveling bij 'Lights From Sovereign States' om de hoek kijken. Alweer de piano snijdt mooi en overweldigend door de atmosfeer maar brengt in de zes minuten te weinig variatie om onvergetelijk te zijn. Met enkele correcties zou een eventuele opvolger voor deze plaat wel eens voor muzikaal vuurwerk kunnen zorgen.
Meer over Logh
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
