Lo Còr de la Plana voorman Mànu Théron heeft het zelf nageteld: twee passies, drie heiligenlevens, 127 keer de naam van de Heer, 28 keer de naam van de Heilige Maagd en 47 aanroepingen van Jezus. Op 'Es Lo Titre' wordt de religieuze muziek niet geschuwd. Alleen brengen de vijf zangers uit Marseille de muziek wat anders dan verwacht kan worden. Ze vormen niets minder dan de missing link tussen de middeleeuwen, volksmuziek, complexe polyfonie en dub: vaak dansbaar, soms euforisch, maar steeds muzikaal onaantastbaar.
Dat de oude religieuze gezangen onverstaanbaar zullen zijn aangezien ze in het Occitaans gezongen worden, mag geen probleem zijn. De muziek spreekt immers voor zich. Elk nummer draait rond een traditionele melodie die door het nummer heen in een veranderend arrangement herhaald wordt. De holle akkoorden van de dreunend gezongen bourdonbegeleiding en de summiere percussie flitsen de muziek geregeld naar de middeleeuwen terwijl stampen en klappen het volkse beklemtonen. Door de verschillende stemmen meer te gaan ontwikkelen ontstaat er een polyfone structuur. Het (bewust) net niet gelijktijdig inzetten en net niet hetzelfde zingen van de stemmen creëert een onontwarbare webstructuur als tijdens een cafédiscussie waar iedereen al reageert voor de eerste nog maar een halve zin gezegd heeft. Door integratie van euforische uitroepen, versnellingen en een strijkersample vormt 'L'enfant de Dieu' een eerste uitbundig hoogtepunt. Percussie en elektronische geluiden voorzien het al even complexe 'Dieu Vos Gard' Sénher Guilhauèrs' van een dubeffect, waardoor deze track het duidelijkst de geest van Lo Córs stadsgenoot Massilia Soundsystem heeft.
Toch zijn deze samples en effecten niet onontbeerlijk: ook zonder klinkt het kwintet alles behalve 'traditioneel'. Het belang dat Théron aan vocale technieken hecht is, daar zeker niet vreemd aan. De manier waarop het ensemble soms staalhard rechtdoor zingt, duldt geen tegenspraak. Soms wordt daar zover in gegaan dat de hoofdmelodie hopeloos dient op te boksen tegen de 'begeleidende' stemmen: de luidste zal gehoord worden. Op 'In Questa Santa Notte' bereikt dit vocaal "machogedrag" een magistraal verfijnd hoogtepunt. De vijf houden hier, perfect in balans, lange, dreunende, orgelachtige akkoorden aan. Voor 'Volètz Auvir Una Novèla' wordt een ander effect gereserveerd. Na weer een zalig ingewikkelde stemmenstructuur lijkt het stuk vast te lopen als een haperende plaat. Het steeds exact en obsessief herhalen van korte stukjes maakt iedere dj onnodig: voor een scratcheffect hebben deze heren geen draaitafel nodig.
Lo Còr de la Plana als een zuiver volksmuziekensemble catalogeren zou idioot zijn. De muziek "klopt" namelijk voor geen meter: volksmuziek uit Marseille is nooit polyfoon geweest en werd nooit instrumentaal begeleid. Dat kan voor de bende van Mànu Théron de pret niet drukken, iets wat duidelijk mag zijn in 'La Legenda de Jésu-Crist'. De volkse minifanfare en het walstrommeltje die hier éénmalig voor een echte instrumentale omkadering zorgen, laten weinig heel van wat meestel van religieuze muziek verwacht wordt. Lo Còr de la Plana: de punk van de Provençaalse volksmuziek, maar muzikaal ijzersterk en vooral tijdloos.
Meer over Lo Còr de la Plana
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
