Listenable blijkt zich de laatste tijd vooral toe te leggen op het uitbrengen van Franse acts. Een mooi initiatief, want als label is het een nobele zaak om bands van eigen bodem te steunen. Dat wil zeggen dat ook Livarkahil Frans is, al klinkt dit album onmiskenbaar Pools, meer bepaald Behemoth-iaans. Daar vallen best leuke dingen mee te doen, zo heeft het evenzeer Poolse Hate iet of wat dezelfde aanpak, maar het verschil is voornamelijk dat Hate betere nummers schrijft dan Livarkahil.
De hele schijf draait rond een concept van religieuze autocratie, maar voor wie hoegenaamd niets zegt: er is geen reden tot paniek. Het komt er alweer op aan om te hakken op gevestigde geloofsovertuigingen en de wil om zelf te regeren in de kijker te zetten. Tot dusver ook niets nieuws onder de zon. 'In Nomine Patris...' is een wat clichématige opener, eentje die duidelijk alweer de mosterd is gaan halen bij wat de Carmina Burana brengt en daardoor iets dat bij zowat elke black/death metalband wel eens gebruikt is.
Eerste echte track 'When Hell Is Near' beukt er meteen flink op los, met logge en donderende riffs die – hoewel niet übertechnisch – toch imposant klinken. Maar toch dat tikje minder indrukwekkend wanneer iemand bedenkt dat het Poolse eskader rond Nergal dit al jaren doet en op een veel hoger niveau.
Zo borduurt Livarkahil verder, zonder een seconde af te wijken van dit muzikale pad. Het is allemaal niet slecht, maar indrukwekkend is een paar bruggen te ver. Het grootste probleem zit hem in het feit dat andere bands ditzelfde soort muziek ook brengen, maar dan stukken beter. Livarkahil weet nooit echt te overtuigen, en de iet of wat rommelige productie doet dit soort songs ook geen deugd. Kort gezegd: wie het echte spul wil, kijkt naar Behemoth. Het is misschien erg om te hoeven zeggen, maar de waarheid kwetst nu eenmaal.
