Liv Kristine is bij de meeste metalheads beter bekend van Leaves' Eyes, de zware symfonische band waar ze samen met haar man epische liederen over Noormannen bezingt. Maar toch wil de dame al eens een zijstapje maken, en dat doet ze dan volledig onder haar eigen naam. Hoewel er een paar voorzichtige raakvlakken met metal zijn, is 'Libertine' toch veelal een poprockplaat. Een leuk schijfje, maar niet iets voor mensen die stevige gitaren verwachten.
Het voornaamste herkenningspunt van dit alles is natuurlijk de zang van Liv, die zoals altijd erg frêle aandoet en die voor sommige mensen misschien iets te flauwtjes klinkt. Dat is echter erg relatief, en waar ze bij Leaves' Eyes soms wat weggeduwd wordt door de zware muziek, blijkt in deze lichtere tint dat ze erg goed haar mannetje kan staan. Qua klankkleur zit er niet veel verschil op, maar de poppier arrangementen geven haar gewoonweg meer speelruimte, en daardoor klinkt alles aan 'Libertine' zo fris en aandoenlijk.
'Silence' krijgt aan het einde een wat steviger toets toebedeeld, maar zeker 'Vanilla Skin Delight' of 'Paris Paris' luisteren lekker weg, zachtjes kabbelend op een bedje van eenvoudig klinkende composities, nog steeds met gitaren, bas, drum en keyboards, maar laidback en erg toegankelijk. Dat dromerige gaat de hele schijf door en zorgt er voor dat het geheel aangenaam klinkt en vlot in het oor gaat, maar dat tevens het geheel een beetje vaart doet missen. Dat is uiteraard eigen aan deze stijl. Aan het eind van de plaat duikt echter een gevoel van voldoening op, een beetje zoals kijken naar die ene romantische film die er voor zorgt dat er een fikse grijns op het gelaat getoverd wordt.
'Libertine' is een erg toegankelijke plaat voor wie Leaves' Eyes te hard vindt en toch geniet van de engelenstem van Liv Kristine. Nergens metal, maar wel poprock met een tintje melancholie en veel levensvreugde: dat mag ook al eens.
