In een vorig leven heette Little Trouble Kids nog Boston Tea Party, maar juridische druk van een Nederlandse coverband noopte het koppel Thomas Werbrouck (gitaar) en Eline Adam (zang) tot een naamsverandering. Ze zochten het daarbij niet al te ver: ‘Little Trouble Kids’ was de titel van hun in 2010 verschenen debuutplaat. Onder de nieuwe schuilnaam tekende ‘Adventureland’ (2012) voor een charmante combinatie van unheimische noisepop en snijdende garagerock.
Waar op eerder werk van de groep een zogeheten ‘stomp box’ voor de ritmische ondersteuning zorgde, is er nu plaats voor echte drums. Op ‘Haunted Hearts’ verwelkomt Little Trouble Kids percussionist Jonas Calu als derde groepslid. ’s Mans kale, uitgebeende slagwerk blijkt een toonbeeld van soberheid en efficiëntie. Tel daarbij de onderkoelde, hypnotiserende vocalen van Adam en de afgekloven, grimmige riffs van Werbrouck en weet dat gestileerd minimalisme zelden zo diep sneed.
De dreunende ritmiek en onheilspellende gitaarlijnen van ‘Myrninerest’ laten echo’s horen van experimentele, noisy post-punkgroepen als Wire en Sonic Youth. De hese Eline Adam klinkt dan weer als het onthechte zusje van PJ Harvey en Karen O (Yeah Yeah Yeahs). ‘Thunder’ schippert heen en weer tussen lo-fi gerammel en verstilde schoonheid, terwijl het meanderende ‘Medals & Scars’ gezegend is met een heerlijk slepend, melodisch refrein.
Leegte speelt een cruciale rol in de nummers van Little Trouble Kids. Het trio verzaakt aan dense geluidsmuren en laat zijn instrumenten vrijelijk laveren doorheen een desolaat muzikaal landschap. Nu eens resulteert dat in een hartverscheurend mooie ballade (‘For As Long’), dan weer in een koortsachtig miniatuurtje (‘Tightrope’). Dat ‘Amateur Bitch’ zich verliest in tekstueel spierballengerol, neemt men er voor lief bij.
Alles aan ‘Haunted Hearts’ ademt authenticiteit. Little Trouble Kids nam de plaat op in zijn woonkamer, met behulp van een simpele 16-sporen recorder. Uit een driedaagse opnamesessie puurde de groep ruim een half uur aan ongepolijste, indringende gitaarmuziek. Langspeler nummer drie manifesteert zich zo als een donker, beklijvend boetseerwerkje waar spaarzaamheid en intensiteit elkaar ontmoeten.
In een vorig leven heette Little Trouble Kids nog Boston Tea Party, maar juridische druk van een Nederlandse coverband noopte het koppel Thomas Werbrouck (gitaar) en Eline Adam (zang) tot een naamsverandering. Ze zochten het daarbij niet al te ver: ‘Little Trouble Kids’ was de titel van hun in 2010 verschenen debuutplaat. Onder de nieuwe schuilnaam tekende ‘Adventureland’ (2012) voor een charmante combinatie van unheimische noisepop en snijdende garagerock.
Waar op eerder werk van de groep een zogeheten ‘stomp box’ voor de ritmische ondersteuning zorgde, is er nu plaats voor echte drums. Op ‘Haunted Hearts’ verwelkomt Little Trouble Kids percussionist Jonas Calu als derde groepslid. ’s Mans kale, uitgebeende slagwerk blijkt een toonbeeld van soberheid en efficiëntie. Tel daarbij de onderkoelde, hypnotiserende vocalen van Adam en de afgekloven, grimmige riffs van Werbrouck en weet dat gestileerd minimalisme zelden zo diep sneed.
De dreunende ritmiek en onheilspellende gitaarlijnen van ‘Myrninerest’ laten echo’s horen van experimentele, noisy post-punkgroepen als Wire en Sonic Youth. De hese Eline Adam klinkt dan weer als het onthechte zusje van PJ Harvey en Karen O (Yeah Yeah Yeahs). ‘Thunder’ schippert heen en weer tussen lo-fi gerammel en verstilde schoonheid, terwijl het meanderende ‘Medals & Scars’ gezegend is met een heerlijk slepend, melodisch refrein.
Leegte speelt een cruciale rol in de nummers van Little Trouble Kids. Het trio verzaakt aan dense geluidsmuren en laat zijn instrumenten vrijelijk laveren doorheen een desolaat muzikaal landschap. Nu eens resulteert dat in een hartverscheurend mooie ballade (‘For As Long’), dan weer in een koortsachtig miniatuurtje (‘Tightrope’). Dat ‘Amateur Bitch’ zich verliest in tekstueel spierballengerol, neemt men er voor lief bij.
Alles aan ‘Haunted Hearts’ ademt authenticiteit. Little Trouble Kids nam de plaat op in zijn woonkamer, met behulp van een simpele 16-sporen recorder. Uit een driedaagse opnamesessie puurde de groep ruim een half uur aan ongepolijste, indringende gitaarmuziek. Langspeler nummer drie manifesteert zich zo als een donker, beklijvend boetseerwerkje waar spaarzaamheid en intensiteit elkaar ontmoeten.
