Al een kwarteeuw lang profileert Lisa Gerrard zich als koningin van het mysterie. Dankzij haar krachtige, spirituele stem die vage woorden met Keltische of Latijnse afkomst lijkt te verkondigen, nestelt de dame zich naast andere new age-zangeressen als Enya of Laureena McKennitt. Waar die laatste echter harmonie en glorie nastreven, houdt Gerrard duidelijk van een stevige dosis geheimzinnigheid. Naast een roemrijk verleden met spectaculaire middeleeuwse dodenmarsen in het duo Dead Can Dance, heeft de klassiek geschoolde componiste ook haar sporen verdiend in de film- en soundtrackwereld. Muzikale bijdragen aan ondermeer 'Heat', 'Gladiator', 'Ali', 'Mission Impossible 2' of 'Whale Rider' hebben zowel Golden Globe, Grammy als Oscarnominaties opgeleverd (waarvan helaas enkel de eerste verzilverd werd in een trofee). Geen wonder dus dat deze plaat, die met vijftien nummers een erg beperkt beeld schetst van Lisa Gerrards curriculum, bulkt van de sfeervolle, dromerige muziek.
'Lisa Gerrard' komt erg langzaam, maar mooi op gang. Op een parmantige wijze schrijden de eerste drie songs zonder al te veel instrumentale inbreng voorbij. Zo wordt een mystieke sfeer opgebouwd. Gelukkig laat de diva met haar opera-achtige, languit glijdende zangfrasen, zweverige strijkerspartijen en een vaak ontluikend, openbarende songstructuur de zon doorheen de vreemde nevelslierten breken. Toch lijkt de plaat een tijdlang te balanceren op klassieke operapassages. Het is pas vanaf het vierde nummer dat het Dead Can Dance-verleden wordt aangeboord en de instrumentale omkadering ook explicieter naar voren komt. Een middeleeuwse, cirkelende zang in een rondedans van handtrom en draailier maken van 'Ariadne' een imponerend lied dat naar hogere sferen grijpt. Ook 'Swans' uit het Dead Can Dance-album 'The Mirror Pool' laat zien dat de samenwerking met Australiër Brendan Perry heuse parels heeft afgeleverd. Dat dit één van de hoogtepunten van dit plaatje is, leidt geen twijfel. Een macaber gitaar- en pianothema trekt 'Swans' op gang en samen met de hoge uithalen van Lisa Gerrard wordt een soort van 'dans der doden' opgebouwd, waarin donderende drums de cadans bepalen. Daarnaast is 'Yulunga' ook een schot in de roos. Dit muzikale keerpunt uit de carrière van het duo is met zijn Afrikaanse uitstraling voor de fans inmiddels een klassieker. Wat echter opvalt, is dat Gerrard met haar solowerk de zaken veel rustiger aanpakt. Een uitgesproken klassieke, minder experimentele ingesteldheid getuigen meer van (dramatische) sfeercreatie en spiritualiteit. Door het zowel met songs uit de latere filmperiode te laten beginnen als eindigen, kent dit plaatje een fijne evolutie: rustgevend wordt intens en dooft heerlijk terug uit.
'Lisa Gerrard' biedt een erg beknopt, maar toch mooi overzicht doorheen de muzikale geschiedenis van deze dame. Door het verleden met Dead Can Dance niet te schuwen maar mooi in de verhaallijn van deze cd te verwerken, groeit dit alles uit tot een krachtig geheel. Helaas zullen weinig mensen die houden van spirituele, new age-achtige muziek behoefte hebben hun allicht uitgebreide collectie van Lisa Gerrard hiermee uit te breiden. Wie nog nooit van haar gehoord heeft, moet dit plaatje echter zeker aanschaffen!
Meer over Lisa Gerrard
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
