De fee van de nacht is terug. Nu de winterkoude eindelijk wat lijkt af te nemen, komt de Amerikaanse songwriter Lisa Germano met haar negende studioplaat ‘No Elephants’ aandraven: een album waarin broze schoonheid en intimiteit zich meten met een mysterieuze somberheid.
Donker, sensueel pianospel en een hoog bezwerende elfenstem zijn de wapens van Germano anno 2013 waarmee ze haar aanhoorders op de knieën dwingt. De vijfenvijftiger lijkt haar viool voorgoed in de bomen te hebben gehangen en opteert voor lang glijdende, intieme songwriterballades met een beetje een grillige structuur die het niet nalaten het oor te strelen.
Maar er is wat meer aan de hand. Een erg doffe klank en nogal gebrekkige opnametechnieken geven blijk van een grote doe-het-zelfspirit en een groot livekarakter. Het erg broze ‘No Elephants’ wordt de laatste minuut gebroken door stoorfrequenties en de zoemende trilfunctie van een gsm. Opener ‘Ruminants’ vangt aan met het geflapper van vleugels en het gekras van een kraai - een vogel die ook in het zeven jaar oude ‘In the Maybe World’ centraal stond – en bij momenten lijkt een trein op de achtergrond te passeren.
Op andere momenten zit de technologie dan weer helemaal goed. Het erg abrupt afgebroken, instrumentale intermezzo ‘Back to Earth’ laat diepe digitale echogolven en schuifelende ritmen samensmelten tot een mooie psychedelica. Zo krijgt deze nogal sombere, duistere plaat toch ook een speels karakter over zich. Dat moet wel, want de dame uit felle kritiek tegen dierenmishandeling en onbaatzuchtige uitbuiting van moeder aarde. De andere keer krijgt de moderne communicatietechnologie die zorgt voor menselijke vervreemding een stevige veeg uit de pan. De boerderijdieren die weerklinken op de achtergrond terwijl ‘… and So On’ met serene zang en statisch pianospel voortschrijdt, zijn dus helemaal niet zo onschuldig bedoeld. “The earth and It’s beings is getting weirder everyday”, verduidelijkt Lisa Germano in het tekstboekje van dit album. Enkel in het uitglijdende ‘Last Straws for Sale’ lijkt de songwriter zich wat te verliezen in een complex dwarrelende jazzpiano en wat murmelende zanglijnen, alsof ze alle hoop heeft opgegeven.
Lisa Germano presenteert zich meer en meer als het zweverige, winterse alter ego van Tori Amos. Dankzij een innerlijke kracht en een zacht toedekkende falsetstem, is ‘No Elephants’ een uitgesproken slaapkamerplaat. Wees echter gewaarschuwd, de Amerikaanse haar woorden zijn een langzaam werkend gif voor de geest.
