In Scandinavië durft men al eens de feestneus op te zetten. De Noren Hans-Peter Lindstrøm en Thomas Moen Hermansen verrasten de wereld zo'n twee jaar geleden met een fris debuut dat een erg eigenzinnige, hippe mengelmoes van spacedisco, psychedelica en ambient inhield. Het bombardeerde dit duo meteen tot feestmeesters op party's over de hele wereld. Op muzikaal gebied hebben de heren zich beziggehouden met het herwerken van hun nummers op tal van maxi's, bestemd voor de dansvloer. Het hoeft geen geheim te zijn dat 'Reinterpretations' deze vinylversies bundelt op een leuk schijfje dat al even hip klinkt als zijn voorganger.
'Reinterpretation' lijkt een beetje op de 'Alice in Wonderland' van de dansplaten, met zowel aangenaam verrassende als erg bizarre creaturen. Over elke track is een heel verhaal te verzinnen. Ergens klinkt het allemaal vlot en logisch, maar aan de andere kant toch weer helemaal niet. Sexy baslijnen en losbollige ritmen zijn een vast uitgangspunt waaraan vaak in het wilde weg elementen toegevoegd worden. Lindstrom & Prins Thomas shaken cocktails van funk, psychedelica en disco en knipogen zowel naar de jaren '80 als naar 2050. Dat mondt uit in een subtiele balans tussen goed en fout, die gelukkig veelal naar de eerste kant overhelt. Dansen is echter niet altijd even vanzelfsprekend, zo bewijst de meer dan twintig durende roes van 'Nummer Fire En'. Wat de heren hier geslikt of gesnoven hebben is niet helemaal duidelijk, maar dat een heldere geest geen kwartier lang in een ijl universum van harp, opklimmende bliepjes en een tiktakkend ritme kan ronddolen om dan pas aan het feitelijke nummer toe te komen, spreekt wat voor zich.
Lange evoluties met steeds nieuwe geluiden, wijzigende klankkleuren of heuse ritmeveranderingen zijn Lindstrom & Prins Thomas niet vreemd, waardoor hun muziek een erg aangename dynamiek bezit. Zo worden noch dansers, noch toehoorders aanvankelijk in de steek gelaten. De herinterpretatie van 'Turkish Delight' swingt als zijn voorganger: funky baslijn, echoënde spacebliepjes en een Moroder-orgeltje. Absolute dansvloertopper is echter 'Mighty Girl', voorzien van een Daan-achtig, ontroerend pianothema en een aantal climaxen die erg nauw bij het orgasme aanleunen. Waar dansen en genieten in de eerste vier tracks mooi gecombineerd worden, glijdt dit plaatje echter meer en meer weg richting benevelende psychedelica. Zo staat de nieuwe versie van 'Boney M Down' nog net met de voeten op de grond dankzij een gitaar- en bastandem die uit Blurs 'Girls & Boys' ontsnapt lijkt, maar verder hakt het duo met veel echo's en effectjes gewoon wat in het wilde weg. Ook 'Feel PM' tolt doelloos rond een traag voorbijglijdende, eenvoudige discojazz-parade met veel valse noten.
Zoals uit hun debuut al bleek, zijn Lindstrom & Prins Thomas zowel een beetje geschift als geniaal. De heren staan aan de basis van een spacediscoverhaal dat wel eens erg veel navolging zou kunnen krijgen. Ook 'Reinterpretations' blijkt niet zomaar voor één gat te vangen. Zonder aan hun unieke stijl in te boeten, wisselen heldere en benevelde momenten elkaar af. Enkel een erg ruimdenkende geest of een gehaaide fan zal kunnen beweren dat hij deze plaat in zijn geheel o.k. vindt.
Meer over Lindstrom & Prins Thomas
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
