De overijverige spacediscoproducer Lindstrøm laat weer van zich horen. Jaar na jaar gaat de Noor op verkenning via ophefmakende, erg diverse releases waarbij hij zijn eigenheid nooit opgeeft. Voor ‘Smalhans’ is hij de nodige inspiratie gaan opdoen in de culinaire wereld. De zes tracks op dit album zijn een auditieve weerspiegeling van een populair Scandinavisch gerecht. Vergezocht of niet, het zorgt in elk geval voor een smakelijke brok muziek.
Lindstrøm heeft na een moeilijke periode van experimenten met jazz, progrock en psychedelica zichzelf weer helemaal in de hand. Deze plaat bulkt van de relatief eenvoudige, maar toch uiterst verslavende kosmische clubmuziek. Een basis met een vaste discogroove wordt onderbouwd met hippe geluidjes en verdraaid tot een langdurig, organisch verhaal ontstaat. De beat is hier niet de baas, het zijn de sexy baslijnen en vette tunes die overheersen.
Daarnaast is de producer meester van de melodie. In een uiterst repetitief ‘Lãmm-ȩl-ããr’ (gedroogd en gepekeld lamsvlees), voegt hij een verslavende goed gevoel-synthesizerlijn toe aan het geheel, wat een trance-achtig effect geeft. In plaats van een vlak glijdende dancetrack te componeren, jaagt hij die afwisselend de hoogte en de laagte in naar goede Lindstrøm-stijl. Echte explosies zijn er nooit te bespeuren, maar op deze manier werkt hij wel netjes met emoties en gemoedstoestanden.
Het aantal gebruikte sporen is overigens beperkt. Zowat elk nummer teert op een heerlijk swingende groove, die met langzaam schuifelende voetjes netjes aan grond blijft. Verder werden aan de instrumentale creaties wel subtiele detailgeluiden toegevoegd die het geheel netjes opvullen, maar leidt dat nooit tot overdreven kommaneukerij. Lindstrøm werd met zijn hippe spacedisco bijgestaan door remixer Todd Terje die de eenvoud van deze muziek smaakvol heeft weten te verrijken. Zes en een halve minuut doordraven in een al even geschifte opener (‘Rà-àakõ-st’ ofte rauwkost) blijkt geen enkel punt door het injecteren van een subtiel evoluerende arpeggio en doet zelfs naar meer verlangen.
Op ‘Smalhans’ laat de Noor zich opnieuw van zijn luchtige kant zien. Enkel al het aantal accenten die in de titels verwerkt zijn, en die van vafler (wafels) plots ‘Vã-flȩ-r’ maken, laten zien dat er een gezonde dosis humor in deze plaat zit. Een berg hippe, analoge melodieën zorgt echter voor een levendige uitstraling van deze relatief eenvoudige dansmuziek. Zonder echt wonderen te moeten verwachten, is dit een uiterst leuke en zorgeloze schijf.
