Het is alweer zo’n 7 jaar geleden dat het Noorse duo Lindstrøm & Prins Thomas de wereld verblijdden met hun cocktails van new disco, clubhouse en psychedelische popmuziek. Nadat de muzikale wegen scheidden, is Lindstrøm gaan experimenteren met zweverige elektronica, neo-klassieke muziek (met de bevallige Christobelle) en happy house, steeds met veel aandacht voor melodie en compositie. Na tal van langspelers is het nu toch pas tijd voor een tweede studioplaat die volledig van eigen hand is. ‘Six Cups of Rebel’ pakt de zaken iets ernstiger aan. Een hoge graad van psychedelica kenmerkt deze erg diverse schijf.
Opener ‘No Release’ is een soort van lange introductie tot het feitelijke verhaal. Een vingervlug motiefje in de hoge registers wordt eindeloos herhaald en sneller en sneller gespeeld tot een soort van roes - een grijze zone - ontstaat. Een weggemoffeld basmotief zorgt voor een extra diepgang in dit aparte nummer dat op de rand van nervositeit balanceert (wat zijn titel kan verklaren).
Na drie minuten barst plots de bom. Ratelende ritmen van trommeltjes en handengeklap vormen een funkhouse-basis die vol groovy licks en soulvolle stemmen wordt gestoken. Een voortdurend wijzigend karakter (zomers, nerveus, lichtzinnig, hardnekkig), verschuivende toonaarden en onstuimige psychedelische solo’s zorgen voor een geladen sfeertje. De volgende drie kwartier zorgt Lindstrøm voor een wilde, aaneengeregen housetrip die nogal overweldigt. Tal van samples en geluidseffecten schieten doorheen de op zich al stevige drive van hoekig livedrumwerk, ronkende basgrooves en spichtige spacekeys (die het discoverleden van de producer eren).
Het album bestaat uit zeven tracks, maar een song als ‘Magik’ lijkt wel te bestaan uit meer dan tien door elkaar gehaspelde vinylplaten, inclusief een klassieke compositie voor kamerorkest. Muzikale barrières vervliegen op ‘Six Cups of Rebel’ dat overkomt zoals een dj-set met een erg wispelturig karakter. Daar zitten een aantal uitmuntende vondsten in, zoals de minimaal omkaderde stemsample “All I want is a quiet place to live” die enkel met een vierkwart housebeat en een afgekapte, grollende bastoon wordt aangedreven. Na dik vijf minuten bloeit het nummer echter open in een fonkelregen van verheven klanken en ten hemel reikende glittereffecten die de rustige woonplaats duidelijk niet gunnen.
Meer en meer laat Lindstrøm zijn plaat echter verglijden in een wezenloze massa. Drukke percussieritmen nemen het voortouw, maar leiden bij gebrek aan vaste melodie of thema nergens toe. Een korte gitaarlick lijkt even een opflakkering aan te kondigen in de titeltrack, maar in plaats van een doorbraak volgt het wegdraaien in weinig zeggend geschuifel, gewriemel en gekronkel. Het verhaal stort compleet in elkaar tot een bad trip vol bizarre episodes. Geen idee welk kruid de Noor in zijn vredespijp heeft gestoken, maar het zorgt in elk geval toch voor een nogal ongelukkige afloop.
