Overdonderend is ‘Live at the Tranzac, de vierde cd van de Lina Allemano Four niet te noemen. Als de muziek van het kwartet van de Canadese trompettiste een boek zou zijn, dan was het zeker geen vuistdik dramatisch epos. Hoogstens een novelle, maar dan wel een waarbij de karakters mooi uitgediept worden.
Van overdreven virtuositeit kunnen de muzikanten en Allemano in het bijzonder niet beschuldigd worden. Extreme tessituren of volumes worden vermeden, net als hyperkinetisch uitgespuwde vingervlugheid. Vooral Allemano zet integendeel zwaar in op lyriek en vertoeft graag in het middenregister, kenmerken die mooi passen bij haar heldere toon.
Altsaxofonist Brodie West is net iets beweeglijker, maar dan nog gaat niemand tot het uiterste, waardoor de groep een opvallend compact geluid krijgt. Meer zelfs: het hele kwartet klinkt bij momenten zelfs uitgesproken zangerig en lichtvoetig. Allemano en altsaxofonist Brodie West kunnen een warm en zacht geluid neerzetten en kronkelen bij momenten mooi rond elkaar. Ook drummer Nick Fraser en bassist Andrew Downing zijn begaan met sound, wat meteen het secure van het viertal extra in de verf zet.
De composities van Allemano zijn op maat gesneden voor het genuanceerde geluid van de groep, of omgekeerd. In ‘Hush’ en ‘Middle Finger’ lijken de uitgeschreven lijnen niet meer dan schetsen. Bij andere composities is er, hoewel het melodische materiaal ook daar eenvoudig blijft, meer uitwerking met eenstemmige passages die plots overgaan naar geharmoniseerd samenspel. Dit gevoel voor details is ook te horen in de ontwikkeling van de stukken. Met het her en der terugkeren van het basismateriaal en de schijnbaar spontaan ontluikende arrangementen, laat de band een organische klank horen met stukken die uit verschillende geledingen ontstaan die op een heel vanzelfsprekende manier uit elkaar voortkomen.
Wat de muziek echter het boeiendst maakt, zijn de kleine nuances en de momenten van gecontroleerde actie: de vertragende drums in ‘Flummox’, of het spel van veranderende harmonie en dynamiek tussen de blazers in het net iets meer groovende ‘Jack’. In dit laatste stuk vouwt de band overigens ook voor het eerst wat verder open, maar tot een explosie laten Allemano en haar collega’s het niet komen. Het kluwen van lijnen blijft beheerst, ook wanneer er resoluut gekozen wordt voor gelijkwaardige, polyfone vrijheid. Zelfs in deze duidelijke free passages blijft het viertal trouw aan haar esthetiek, wat niet betekent dat er ritmisch geen wrijvingen (en de daarmee samenhangende spanning) ontstaan. Integendeel: niets muzikaals is de Lina Allemano Four vreemd. En net dat maakt ‘Live at the Tranzac’, in alle bescheidenheid en soberheid, tot een boeiende cd die laat horen dat moderne jazz en vrije improvisatie niet per definitie moet afschrikken.
